Tot nu toe vul ik mijn kostbare tijd met (weg) dromen. Klinkt misschien wat zoetsappig, maar dat is ook de bedoeling van deze afsluitende NZ- blog (snik!). En met zoetsappige verhalen is voor een keer niets mis, dus ik schakel mijn knop met ‘stoere verhalen vertellen' uit en ga mijn best doen om er een... 'zoetsappig' verhaal van te maken. Vaak lijkt mijn (reis) droom te mooi om waar te zijn. Maar daar zijn dromen voor: verdwalen en je afvragen of het realiteit is. Mijn droomwereld aan de andere kant van de aardbol wil ik graag met jullie delen. Daarom neem ik jullie (of je het nu leuk vind of niet) mee op droomreis door Nieuw Zeeland... (maak jullie borst maar nat en zorg vooral dat je niet in slaapt valt)

‘Mai i rangi ki a papa'
The land, the people, the spirit that binds
(Deze toepasselijke Maori wijsheid omschrijft mijn gevoel/binding met het land)

* Het was een reis vol met toevalligheden. En nee die bestaan niet. Ik kan concluderen dat ik NZ door en door ken. Het Zuider en Noordereiland heb ik van top tot teen mogen ervaren. We hebben onze laatste dagen doorgebracht in het Noordelijkste puntje van NZ: Island Bay. Onze laatste anderhalve week op het Noordereiland heeft ons vele kenmerken laten zien: kleurrijke landschappen, prachtige vulkanische grond, de vele natuurlijke spa's (opgewarmd door vulkanen), waaronder Hot water Beach. Hot water Beach is een strand wat is gelegen boven een vulkanische steen die nog steeds actief is. Dit resulteert in een kluitje toeristen, die hutje mutje als een malle gaten in de grond staan te spitten om zo hun eigen spa te creëren (wanneer je diep genoeg graaft kom je namelijk het opgewarmde ‘kokende' water tegen van de vulkaan). Wij (bouwvakkers in hart en nieren), hebben sierlijk met een schep in onze handen gestaan. Uiteindelijk doken we sneaky bij een ander de pool in (uiteraard wel met een vermoeid en bezweet gezicht, net echt). Dit leverde enorme hilariteit op en tevens een sociale gebeurtenis. Onze goddelijke lichamen staan op vele foto's en wij hebben ons prima weten te vermaken met een middagje mensen kijken die pijn en moeite doen om een gat in het zand te graven. Een dagtocht naar Cape Reinga mocht ook niet ontbreken met ons bezoek aan het Noordereiland. Dit is het noordelijkste puntje van het Noordereiland, een bijzondere plek waar de Pacific en Abel Tasman Sea samen komen. En niet te vergeten de mystiek van de Maori cultuur, waarvan een groot stuk historie te vinden is op het Noorder eiland.

* Aan 'adventure' ben ik de afgelopen 6 weken niets, maar dan ook niets tekort gekomen. Mijn sportiviteit is gevoed. Lichaam en geest zijn meer dan voldoende uitgedaagd: trackings door prachtige landschappen met als hoogtepunt de Tongariro tracking. En niet te vergeten het avontuur en de schoonheid die het Abel Tasman National Park heeft geboden: een helderblauwe zee, de mooiste plekjes op aarde: privé- ‘bounty'stranden die alleen in films voorkomen, decadent (lees: boterhammen met jam en pindakaas) lunchen op een privéstrandje (ja dat is ook deze backpacker gegund). Deze schoonheden hebben me veel kracht en positieve energie gegeven.
De Tongariro tracking is een van de waanzinnige trackings die ik ooit heb gemaakt. Het was zwaar en afzien. Het landschap was een kunstwerk of eigenlijk net een film. We liepen tussen enorme bergen en vulkanen, een kleurrijke gebeurtenis, ontroerend en tegelijkertijd uitputtend.

* Skydiven. Ja ik vind dat onze skydive avonturen een aparte alinea verdiend.
15,000 ft en ook nog eens gesprongen voor een koopje waar je in NL U tegen zegt. Once in a lifetime kan ik je vertellen. En het moment was onbeschrijfelijk. De kick was groots. Eerst boven de wolken rondgezweefd met een zonnetje die me toelachte. Toen het land in zicht kwam voelde ik mij letterlijk en figuurlijk zo vrij als een vogel. Voor mij een symbolisch moment om mijn ‘vrijheid' en het ‘loslaten van het Nederlandse leventje' eens letterlijk en figuurlijk onder handen te nemen door een sprong te wagen in het diepe.

* Onze vrouwelijke charmes hebben het uitstekend gedaan en die verdienen daarom ook een compliment. Geraffineerdheid stond de afgelopen 6 weken hoog in het vaandel. Het is geen eigenschap die ik in mijn opvoeding heb meegekregen, maar de genen van mijn lieftallige vader of was het misschien toch mijn moeder? kwamen goed van pas. We kunnen iig stellen dat we goed zijn in doelen behalen en deze was aan het begin van onze reis ‘gratis en netwerken'. En dat is ons deels enorm goed afgegaan (ik gebruik het woord deels, omdat het niet veel scheelt of ik sta in het rood). Ons motto resulteerde in hilarische situaties: hostels naar binnen sneaken om uitgebreid te douchen, kamperen met Ken net om de hoek van een camping en daar gebruik maken van de campingfaciliteiten. Ja een toneelrol is voor ons weggelegd met een hoofdrol voor onze vriend Ken, want hij wist zich goed schuil te houden in dit soort situaties. Kortom, dit alles getuigd van wijze vrouwen.

* Volgens de Maori's zijn ‘de mensen' het belangrijkste in de wereld. Nu kan ik mij daar geheel in vinden. We hebben er vele analyses op losgelaten. De wijsheid van de Maori's komt dagelijks terug in de vriendelijkheid van de locals. Bijzonder om deze openheid te mogen ervaren, dit resulteerde in een warm gevoel van welkom.

* Ken:
Op 18 maart hebben we met pijn in ons hart afscheid moeten nemen van ons vriendje. En dat was afzien. Hij heeft ons vrijheid gegeven en ons gebracht naar de mooiste plekjes van NZ. De laatste dag heeft Ken ons naar Auckland gereden. Of eigenlijk hebben wij Ken naar Auckland gereden. We kwamen namelijk terecht in een enorme regenbui waar ons vriendje een deel van zijn ruitenwissers verloor. Dit resulteerde in een enorm lawaai en met enorme krassen op de vooruit. En uiteraard kwamen we ook nog eens in de file wat resulteerde dat we keurig op tijd aankwamen, maar niet heus. We hebben Ken moeten achterlaten in de overweldigende stad Auckland. Een klap in mijn gezicht: weg vrijheid! Welkom drukte, benauwdheid en een beklemmend gevoel. De laatste 1,5 week in NZ hebben we afgelegd met het openbaar vervoer.

* Cadeautjes. Vele cadeautjes in NZ mogen ontvangen: decadente etentjes aan zee vergezeld door prachtige zonsopgangen, de heerlijke dinertje a la Rose, magische/ mysterieuze landschappen eigenlijk net kunstwerken die continue van kleur, vorm veranderen en daarmee voor een verrassing zorgen en een stukje ontroering. Het is ook een mooi cadeautje om te beseffen dat deze manier van leven bij mijn past. De uitdaging, genieten, afwisseling, vrijheid etc. Maar het beangstigd me ook. Hoe moet het wanneer ik straks weer terug kom in NL? Het reizen zorgt ervoor dat het vuurtje in mijn ziel blijf wakkeren of word aangewakkerd, maar hoe zorg ik dat het in NL blijft doorgloeien? Wie weet krijg ik hier nog antwoord op, of misschien ook niet... Vrijblijvende consulten die hierop het passende antwoord weten zijn altijd welkom.

* De aardbeving in Christchurch. De impact is voor mij groter dan verwacht. Een aardkorst/ scheur loopt dwars door NZ. Een dag voor de aardbeving vertrokken we. Ik besef dat we dankbaar mogen zijn. Dankbaarheid zijn vaak mijn gedachten over uitgegaan. De dagen na de aardbeving leef ik intens mee met de bevolking, dit koste energie en zette mij met beide op de grond en aan het nadenken over de kwetsbaarheid van de mens. En dan krijgen we op 11 maart een ongerust smsje van het thuisfront: pas op voor de vloedgolven uit Japan. In eerste instantie een geïrriteerde reactie, kom op zeg, Japan ligt aan de andere kant van de pacific en wij moeten oppassen?! De paniek slaat toe (we staan namelijk aan de kust) en we besluiten naar de MAC te rijden om het nieuws te kijken. Op beide tv's in de MAC staat rugby (belangrijkste sport van NZ). Nadat we angstvallig in onze pyjama vragen of de zender misschien op het nieuws mag, worden we met grote ogen aangekeken. We krijgen een kop thee met warme melk en er word een muziekzender opgezet (waarschijnlijk een gemoedelijk muziekje om de Dutchies tot rust te bedaren?!) Die nachten daarop vinden er angstige dromen plaats. Ik ben ontdaan en vraag me continue af hoe dit komt. Een bedrukkend en ungeheimlisch gevoel. De positieve energie in ons beide lijkt voor even ver weg te zijn. Blijkbaar zit er een angst van Christchurch toch nog in? Een confrontatie van kwetsbaarheid en machteloosheid. Wij mensen stellen eigen niets voor in vergelijking met de kracht van de natuur. Dankbaarheid overheerst deze dagen.

* 10 maart. De dag dat we afscheid hebben moeten nemen van het Zuidereiland. En ja, het afscheid verliep moeizaam. Afscheid nemen van een prachtig, heuvelachtig en mysterieus landschap, overvriendelijke locals en mooie herinneringen. En dan kom je aan op het Noordereiland. Het was een klap in het gezicht. Misschien niet voor te stellen, maar op het zuider eiland hebben we het grootste deel van onze tijd in de natuur doorgebracht en dan kom je in een stad, vlak landschap en ik begreep niet waar de mysterieusheid van het Zuidereiland was gebleven. Daardoor leek een groot verschil in bevolking. Het landschap van het Noordereiland lijkt nogal surrealistisch. De hoge bergen worde ingeruild voor baby- bergjes. Het landschap lijkt minder indrukwekkend. Na enige dagen kwam het ‘thuis' gevoel terug en ben ik ook het groene, vruchtbare, vulkanische landschap van het Noordereiland gaan waarderen met de vele (gratis) spa's waar onze tedere lichaampjes hun volledige rust hebben hervonden.

* Ook mijn maat ‘Tante Betje' (lees: Roos) verdiend een waardige afsluiting, tevens meteen het einde van mijn verhaal. Het is de afgelopen dagen op het Noordereiland druilerig weer. En vandaag het hoogtepunt: het komt met bakken uit de lucht. En dat zegt meer dan genoeg: NZ huilt om het vertrek van Roos. Het samenzijn met Roos heeft gezorgd voor een reis vol toevalligheden. Roos en ik. Dezelfde vrienden, wonen in dezelfde straat, doen trouw onze boodschappen bij Super de Boer en groeten elkaar vervolgens vriendelijk. Dan kom je erachter een week voordat Roos op haar wereld reis vertrekt dat we beide tegelijkertijd in NZ zijn. Impulsief als we zijn ontstaat het idee vanuit een grap om een camper te huren. En ja, het was het meer dan waard! Vriend Roos was een grote toevoeging aan mijn tijd in NZ. Prettig kan ik je vertellen en volkomen waanzinnig om een intens gevoel van verbondenheid te ervaren!

Morgen (zaterdag) vervolg ik om 7.00 uur mijn reis naar Nepal. Ik zeg NZ gedag en kijk enorm uit naar een nieuw avontuur.

Alle liefs!