VERSLAPEN! Dit was (alweer 2 weken geleden)een perfecte start van mijn reisdag naar Nieuw Zeeland. Blijkbaarhebbende nachtenvan Sydney een magische werking op mijn biologische klok die de wekker niet heeft gewaardeerd enonbewust mij vingerheeft geleid naar de uitzetknop. En dan word je wakker gemaaktdooreen enormebrandweerman die naast mijn bed staat: 'Goodmorning my dear'. Bleek achteraf een brandweeroefening te zijn om 5.30 uur in de ochtend (schappelijke tijd, maar niet heus). Goed, paniek alom toen ik de tijd zag op mijn telefoon. Help, ik had ruim eenuuraangekleed en wel moeten zijn uitgecheckt. Kortom, een fijn begin van deze dag. Een enorme grap, want natuurlijk rijd er uitgerekend vandaag geen trein naar het vliegveld. Snelheidsduivel van nature, was ik uiteindelijk keurig op tijd op het vliegveld.

Wat een enorm vriendelijke mensen die Nieuw Zeelanders. Aangekomen op het vliegveld van Christchurch kregen zelfs mijn wandelschoenen en all starsvan de douane een flinke schoonmaakbeurt. Een paar uur later Roos toegejuicht toen ze de aankomsthal binnen kwam lopen. Hoezee, samen voor 5 weken het Nieuw Zeelandse avontuur tegemoet.
Vanaf het 1e momentvan samenzijnontstond spontaande doelstelling:'gratis en netwerken' (rug recht, borst vooruit en een allervriendelijkste glimlach zijn belangrijke ingredienten). Oke, het klinkt misschien bij sommigen wat goedkoop in de oren. Maar het doet het goed, want de eerste lift naar het centrum van Christchurch hadden we binnen no time voor elkaar, scheelt toch weer een pendelbus van ruim 20 dollar.
Christchurch viel mij ietwat tegen, waarschijnlijk zal het ook omschakeling/gewenning zijn geweest. We kwamen op het geweldige idee dat Christchurch wel iets weg heeft van Apeldoorn. Toch fijn dat de vertrouwde Veluwe mij op de voet blijft volgen.De conclusie die we hier beide uit trokken is dat we niet voor lang wilde blijven, maar het liefst zo snel mogelijk door wilde reizen richting het zuiden.Helaas hadden we een hostel geboekt voor 2 nachten, dus er zat niets anders op er het beste van te maken.Kamergenoot Janaus Deutschland maakte een hoop goed met zijn grote hondenhogen en wijze adviezen. Onze doelstellinghebben wedirectin de praktijk gebrachtde eerste avond in de kroeg. We hadden een niet afgesproken taakverdeling. Ik fixte gratis drank en Roos regelde een gratis trip van een local die ook niet bepaald verliefd was op de stad Christchurch en ons graag de andere facetten die het land bied ons wilde laten zien. En de verrassing was groots want local Rob verscheen tot onze verbazing in een grote, enorm oude legerjeep. Het leek een grap, maar nee. Hup, de jeep in en we hebben ons als ware Koninginnen laten rondrijden doorprachtigeheuvelachtige landschappen.

Onze plannen en verwachtingen besproken en hup met de club richting het zuiden met als eindbestemming Queenstown, natuurlijk hebben wij deze driedaagsetour liftend afgelegd.Een nogalopvallend gegeven isdat over het algemeen de oudere mensen zich over ons bekommerden. Onder 'oudere' versta ik mensen die met pensioen zijn, in hun jonge (jeugdige engrijsloze)jaren ook hebben gelift en waarvan minstens 2kinderenzijn geimmigreerd naarhet buitenland. En een terugkomende vraag tijdens iedere lift: 'Wat vinden jullie ouders van het feit dat jullie zijn gaan reizen?'. Heel aandoenlijk. Hoewel er is 1 uitzondering. Een vrachtwagenchauffeur met zijn stiefzoon. Klimmend en klauterend bestijgen we de truck. Na de vraag te hebben gesteld of hij vaker lifters meeneemt, komt er een smerige glimlach te voorschijn richting zijn stiefzoon en beide geven aan alleen 'mooie vrouwen' mee te nemen. Oke, ik druk mijn tas steviger in mijn schoot en blik op alert. Taalgebruik van deze vriend was nogal beperkt. Het woordje 'f*cking' viel gemiddeld 3 keer per minuut.

Tijdens het liften kwamen we terecht in een verlaten vissersdorp, Moeraki. In de middag deden we pogingen om het enige hostel te bereiken voor een reservering, maar het nummer was niet in gebruik (later bleek het niet eens meer te bestaan). Twee schattige oudjes die ons naar Moeraki wilde brengen, begrepen niet waarom we nu preciesnaar Moerakitoe wilde. Enkele vakantiehuizen, een pub en..... thats it. Het toeval wil dat er een mevrouw buiten haar auto uitlaad met boodschappen.We vragen haar naar een Youth Hostel. Laat ze nu net een schattig poppenhuisje hebben gekocht met uitzicht opzee, echt waanzin. EN laat dit schattige poppenhuisje ons nu maar 15 euro per nacht kosten. EN dan ook nog eens het poppenhuisje voor ons alleen inclusief badkamer en keuken. Ja, het leven is mooi.

Aangekomen in Queenstown vond er een ware overval plaats van Nederlanders. Neeeee, dit meen je niet. Ontvlucht je Nederland, staan ze in massale aantallen voor je neus, zo ook in het hostel. Bijgekomen van deze overval scheen het reuze mee te vallen en hebben we toch veel fun gehad met onze Nederlandse vrinden. Met een kolonie uit eten en de kroeg in, ach het heeft zo zijn charmes.In Queenstown hebben we ongeveer 4 dagen doorgebracht. O.a. bergen beklommen en rivieren getrotseerd middels abseilen, tokkelen envan rotsen afspringen/ afglijden. Heerlijk, daar doen we het voor!

In Queenstown hebben we onze besluiteloosheid betreft het huren/kopen van een auto/camper eens flink onder handen genomen. Na een week tientallen wijzeadviezen te hebben ingewonnen, vele auto's voor een mooi koopje (rond600 euro)kregen aangeboden,uiteindelijk het besluit genomen om jawel een camper te gaan huren. En het leven in de camper is een waar feestje. Na wat spookrijden en vliegende voorwerpen door de camper glijden we nu soepelover de heuvelachtige wegen. Slapen, wakker worden, ontbijten in de middle of nowhere met uizicht op zee, onbeschrijfbare lichaamsgeuren door de camper, ons eigen prutje koken (althans, kookheld Roos heeft deze taak op zich genomen)...
Elke dag blijf ik mij verwonderen en ontroerenover de schoonheid van dit land en hoeveel moois het reizen een mens kan bieden (de oeee's en de aaaaah'sglijden soepel en schel uit mond enweten niet van ophouden).Onze vriend (heeft de naam 'Ken' tot zich genomen) slurpt overigens wel enorm veel diesel, maar goed hij heeft het ook niet altijd makkelijk door dit bergachtige landschap. We overnachten in de leukste dorpjes aan zee, want we leggen momenteelonze route af langs de Westkust van het Zuider- Eiland. We bewandelen gletsjers, genieten van de natuuren gister een duik genomen in de zee. Vannacht hebben we overnacht in Westport. Wederom te vriendelijke buren. We hebben nog geen twee stappen uit de camper gezet en onze overvriendelijk buurvrouw komt met een grote Amerikaans glimlach tevoorschijn: 'Hi I am Fran' en voordat we iets kunnen zeggen komt haar man te voorschijn 'Hi I am Richard'. Hoe leuk.

Het is overduidelijk dat de herfst in aantocht is. Regen en kou nemen toe. Wij diehards blijven in hempjes lopen en zetten stug onze zonnebril op. Wie weet helpt het. Daarnaast liggen we in de nacht lepeltje-lepeltje als twee eskimos rillend van de kou... We hebben de luxe om met o.a. een dvd speler onze avonden te vullen met Lord of the Rings (Ook wel Lord of the Kringspieren, aldus Roos). Een belangrijke meerwaarde voor de ontwikkeling en eenwording met het land, want de film is voor een groot deel opgenomen inNZ. Een leuk gegeven is dat we vele voorvaders/ moeders ontmoeten. Elke local heeft wel een vader/moeder/opa/oma afkomstig uit Nederland. Ja, keer op keer ben ik trots op mijn held Abel Tasman.

We hebben nog 2 weken te gaan met onze vriend Ken (de camper). Via de westkust van het Zuidereiland rijden we richting het Noorden. Waarschijnlijk nemen we volgende week de boot richting het Noordereiland om aldaarrond tetouren. Op 26 maart neem ik het vliegtuig richting Nepal.

Lieve mensen, ik weet niet van ophouden om jullie te bedanken voor alle lieve berichtjes en e-mails. Mijn dank is groot. Mijn tel. nummer: 0220901152.

Liefs!