Man, man. Het was een vlucht door vele tijdszones van ruim 27 uur! De spanning van een alleenstaande, blonde backpacker deed goed zijn werk nadat ik was geland in India. Daar stond ik voor de immigratiedienst: zonder boardingpas en zonder visum voor India. Ja, toen voelde ik mij een klein, kwetsbaar en blond ding. Ik werd overgedragen van medewerker op medewerker met de standaard tekst: ‘this women has big problems'. Goed, ik had mijn conclusie snel getrokken, ze hebben geen gevoel voor humor die Indiers. Sydney heeft me niet voor niets laten vliegen richting India en ik mag hopen dat jullie Indische landgenoten in Nederland correcte inlichtingen geven betreft visas. Dit heb ik naar schatting ruim 7 keer moeten uitleggen.
Na die beruchte 7e keer werd mijn paspoort ingenomen door een allervriendelijkste man aan wie ik vol naiviteit angstvallig vroeg of het allemaal goed zou komen(en geloof me, deze vraag kwam uit het diepste van mijn kwetsbare zieltje). Na een allerliefste, vertrouwelijke glimlach deelt hij mede dat ik ruim 6 uur moet wachten en we om half 5 in de vroege ochtendgloren een ‘date' hebben bij de douane en ik mijn paspoort terug krijg inclusief boardingpass. Jullie voelen het natuurlijk aankomen. Om half 5 was mijn vriend in geen velden en wegen te bekennen. Zoals ik al eerder heb benoemd, grapenmakers zijn het. Maar om half 5 snachts doe ik liever niet aan dit soort grappen. Om 6 uur kwam hij aanlopen en verontschuldigde zich dat hij een vre-se-lijk drukke nacht achter de rug had. Vooruit vriend, het is je vergeven, zolang ik mijn eigen vertrouwde identiteit weer in eigen handen heb, vind ik het allemaal prima.

Hoezee! Ruim 3,5 uur later stap ik met een gerust hart het vliegtuig uit en word ik op het vliegveld van Kathmandu onthaald door Joyce (eigenaresse van Suvadra: http://www.suvadra.com/)

Ha-lle-luja, het volgende deel van mijn avontuur gaat officieel van start. En jawel, het startschot vind plaats in het o zo fijne Bhaktapur (een plaatsje gelegen onder de hoofdstad Kathmandu).
...Kleine steegjes, de vele Hindoeistische en een sporadische Boeddhistische tempel, een gemoedelijke sfeer, kleurrijke bevolking, straten vol met afval, de begroeting Namaste (letterlijke betekenis: ik accepteer en respecteer de God in jouw) die mij continue om de oren vliegt en inmiddels ook standaard uit mijn mond voortvloeit, Aziatische geuren en een warm onthaal door de mensen van Suvadra... Een gevoel van thuiskomen.
Daarnaast werd ik direct vanaf dag 1 geconfronteerd met de directheid van de Nepalees. Volgens de kinderen lijk ik op Shiva -Hindoeistische Godin- vanwege de knot op mijn hoofd. Dit is volgens hen absoluut geen gezicht en de Didies (verzorgsters/ begeleidsters van de kinderen) zijn het hier absoluut mee eens. Jammer, want mijn trots was juist gestegen omdat het in Australie en NZ hip is om met een knot boven op het hoofd te lopen. Daarnaast vinden ze me te dik, en bedankt.

Wat een luxe: ik had mij ingesteld op niets en dan loop ik na een lange reis vanuit NZ een paleisje binnen, althans een Nepalees paleisje waar ik de komende maanden zal vertoeven. Een ruime kamer, een tweepersoonsbed, badkamer (inclusief warm water!) word gedeeld en dan ook nog eens een prachtig dakterras vol met nieuwschierige buur-kinderen. Dit had ik niet verwacht, althans ik had mezelf ingesteld op primitievere omstandigheden. Daarnaast heb ik ook nog eens het ‘voorrecht' dat boven mij een groot gezin woont die houden van een luidruchtig leven. Geen idée of ze ruzie maken, grappen vertellen of ervan houden om met spullen te gooien. Ik hoor eerlijk gezegd het verschil niet. Laten we het erop houden dat het er soms ‘hard' aan toe gaat op velerlei fronten zowel positief als negatief, maar ik had oprecht geen lievere buren kunnen wensen! Daarnaast elke dag een altaartje voor en boven de deur en afgelopen week vermengd met bloed en kippenveren, enorme bofkont die ik ben, wat wil de mens nog meer? Vader kwam ik afgelopen week in de trappengang tegen en zei op een strenge toon ‘I need to talk to you'. Oei, blijkbaar vind hij mijn uitstraling niet zo braaf of komt hier de mannelijke Nepalese autoritaire houding naar boven die ik normaliter in Nederland niet tolereer van de man?! Na een korte ondervraging gaf hij aan het leuk te vinden om te horen wie ik ben, maar hij had nu toch echt geen tijd voor een ‘goed' gesprek van man tot ... Westerling. Prima. Achteraf toch vreemd, Nepalezen schijnen namelijk meer ‘tijd' te hebben dan wij ‘gestresste/ drukke' Westerlingen (althans, laat ik qua drukte voor mezelf spreken).

Goed, ter zake. Ik ben hier natuurlijk om mijn handen uit de mouwen te steken voor Suvadra (zie weblog 11 februari jl.). En ik kan je nu al vertellen dat ik oneindig veel respect heb voor zowel Joyce als Krishna (Nepalese mede- eigenaar). Deze dame (en jawel dan praat ik over mezelf) heeft een aantal keren geroepen in een stoute kinderdroom om een kindertehuis op te gaan zetten in een land buiten Europa. Nu, niet dus. Eerst maar eens twee (waarschijnlijk meerdere malen) keer achter mijn oren krabben en dan heeeeeeeel diep nadenken. Kinderdromen zijn leuk, maar nu zie ik de realiteit onder de ogen. Het gaat niet vanzelf in een land waar de Westerse cultuur ondenkbaar is... (Word vervolgt)

Ik werk mee in het kindertehuis Swarga. Even voor alle duidelijkheid: Suvadra is de naam van de stichting en Swarga is de naam van het kindertehuis. In het kindertehuis wonen nu ongeveer 19 kinderen met een lichamelijke/ geestelijke beperking. Ik draai mee met de dagelijkse werkzaamheden in het kindertehuis. Door de kinderen en Didies ben ik omgetoverd tot ‘Elles- miss'. Geen idée wie heeft bedacht om ‘Miss' achter je naam te plaatsen, het klinkt iig leuk kan ik je vertellen. De ‘Didies' zijn de vaste medewerkers (verzorgster/begeleiding) in Swarga. Didie betekend letterlijk grote broer/zus. Hier in Swarga is het een grote familie en ik voel me vereerd dat ik daar de komende maanden deel uit mag maken.
Wanneer men een vrije dag heeft in Nepal word deze bestempeld als ‘holiday'. Klinkt erg goed dat ik elke week weer ‘vakantie' mag vieren, ik werk 5 dagen per week en op de dinsdag en woensdag vier ik mijn ‘holiday'. Bizar eigenlijk wat voor psychologische impact de betekenis kan hebben van een woord...
De kinderen van Swarga gaan 6 dagen per week naar school, dit betekent dat zij op de zaterdag hun ‘holiday' mogen vieren.
Zoals de meeste weten ben ik een ochtendmens in hart en nieren (ahum) en daarom heb ik het voorrecht dat ik om 6.00 uur in de ochtend start met mijn werkzaamheden. Dit betekend kinderen ondersteuning bieden bij het opstaan/ aankleden. Om 6.30 uur word er met alle kinderen in de keuken Chiya (melkthee met suiker) gedronken. Aansluitend krijgen ze hulp bij het maken van hun huiswerk. Om een voorbeeld te noemen mocht Elles het rekenwonder afgelopen week o.a. hulp bieden voor het examen Wiskunde. Angstvallig vroeg ik mezelf de afgelopen dagen af of ze het gehaald zouden hebben... Goed nieuws, bijna iedereen gaat door naar de volgende klas. Fantastisch! (geef mezelf nu ook heel stiekem achter de computer een schouderklopje, moet kunnen)

Om 7.30 uur eten we Dal Bhaat (bereid door de keuken- Didie) op mijn nuchtere Hollandse maag. Een fijne warme maaltijd, bestaande uit rijst, groenten, curry en linzensoep. Dit word gegeten met de rechterhand. Gebruik van de linkerhand is namelijk onbeleefd en ook nog eens onhygenisch. Trouw schuif ik vanaf heden met mijn rechterhand het voedsel naar binnen. En ik kan je vertellen of je het nu gelooft of niet, het went. Zowel de warme maaltijd in de vroege ochtend als eten met mijn hand. Heerlijk. Dat word straks afkicken in Nederland. Na de maaltijd worden de kinderen in hun schooluniform gehesen. En ik kan je vertellen dit is een hele activiteit. Niet iedereen is namelijk even snel. Het gekke is dat degene zonder arm of been nog het snelst zijn. Verder analyses hierover krijgen een vervolg. Om 16.00 uur worden de kinderen opgehaald van school en word het ochtendritueel herhaald. We drinken met elkaar Chiya, vervolgens huiswerk en tot slot word er wederom Dal Bhaat gegeten en is het aansluitend bedtijd voor de jongsten. Wederom een zware bevalling, want zelfredzaamheid staat voor deze kinderen hoog in het vaandel betreft toekomst...

Momenteel hebben de kinderen ‘holiday', vanwege een examenperiode vorige week. Dus we hebben een aantal lange werkdagen achter de rug. Maar het goede nieuws is dat er een groot deel van de kinderen is opgehaald om een paar dagen thuis door te brengen. En wat is het een groots feest om te worden opgehaald door je grote broer/ zus of ouder. Voor een aantal kinderen was de teleurstelling groot. Ze werden niet opgehaald vanwege desinteresse van de ouder of de familie heeft het te druk vanwege het Nepalese Nieuwjaar (een van de grootste en indrukwekkendste, Heilige festivals van Nepal) wat gisteren (zondag) is gestart en kunnen daarbij een beperkte zoon of dochter niet gebruiken.

Kinderen met een beperking worden in de loop der jaren langzamerhand meer geaccepteerd, maar Nepal is en blijft een Hindoeistisch land. De Hindoeisten geloven in reincarnatie en dit houd in dat wanneer er en zoon of dochter word geboren met een beperking hij/zij in een vorig leven een misdaad heeft begaan of zijn/haar familieleden niet deugen. Kortom voor de Nepalezen een goede reden om hun beperkte kind voor de buitenwereld af te sluiten of ergens achter te laten in bijv een ziekenhuis...

Ik geniet van elk kind, ieder op zijn of haar eigen manier. De insteek van Suvadra is dat we allemaal gelijk zijn. Ik bemerk dat de kinderen hier in een veilige omgeving worden grootgebracht waar ze zichzelf kunnen zijn. Ik vind het bijzonder om te zien hoe alle kinderen elkaar helpen en er voor elkaar zijn. De kinderen zorgen binnen Swarga dat je elkaars beperking moet zien als een zinvolle aanvulling. Althans dat is mijn intepretatie na twee weken te hebben meegedraaid. Naar mijn inziens een belangrijke basis waar het bij clienten binnen Nederlandse zorginstellingen nog wel eens aan schort! Natuurlijk maken de kinderen hier ook ruzie of zijn ze wel eens teleurgesteld in zichzelf of in de ander, maar daarvoor ben je kind/mens.

Aanomende dinsdag vertrek ik nogal onverwacht op tracking. Het is namelijk de komende weken de enige mogelijkheid om op tracking te gaan. Althans, ik kan nu voor 2 weken gemist worden in het kindertehuis, de daarop volgende periode niet meer en in juni is het tracking seizoen afgelopen. En Nepal is nu eenmaal het land van de trackings en ik kan het daarom niet over mijn hart verkrijgen om in juni Nepal te verlaten zonder een tracking te hebben gedaan. Dus hals over kop vertrek ik samen met twee andere Nederlandse vrijwilligers. En jawel we gaan voor 1,5 week DE Annapurna- tracking trotseren. Dus kom maar op met de reuzachtige Hymalaja!
Zoals eerder vermeld heb ik het Westerse wereldje achter mij gelaten. Dit betekend o.a. internet in een slakkengang en Nepal doet tevens een behoorlijk aantal keren per dag aan powercuts. Niet altijd even praktisch, maar het kent voornamelijk zijn sfeervolle momenten en dat betekend dat ik vele kaarsjes verslijt. Heerlijk!
Wat ik eigenlijk met bovenstaand stukje wil zeggen is dat ik mij op voorhand verontschuldig wanneer jullie enige tijd niets van mij horen.
Ondanks de andere leefomstandigheden (30 procent leeft onder de armoedegrens) geniet deze Westerse vrouw van het land, de mensen en het leven. Ja, Nepal is een bijzonder land vol magie en mysterie.

Ik zeg ‘namaste' en ik geef jullie een dikke zoen op afstand

(Nepalese tel. nummer: 00981360483)