...In een ijzig koude nacht, hoog in de bergen tijdens de Annapurna trekking brak mijn schelpenketting uit NZ (gevonden in het Abel Tasman) in duizenden stukjes. En daar lig je dan, in een te warme Nomad slaapzak geschikt voor -20 te balen als een stekker en breekt het zweet je uit. Die avond nog geklaagd bij mijn lieftallige wandelgenoten dat mijn eerste dagboek is volgeschreven en dat ik met pijn in mijn hart afscheid zal moeten van mijn trouwe luisterend oor en mijn avonturen in the Pacific. Ja, loslaten is een vak apart. Toch flauw, wanneer twee van mijn dierbaarste voorwerpen gaan samenklitten en mij daarbuiten houden. Maar goed, mijn ketting was het klaarblijkelijk eens met mijn dagboek dat ik leef in het hier en nu en een onvergetelijke tijd achter mij laat... Het is toch eigenlijk prachtig! Het heeft zo moeten zijn...

Nog zo'n wonderlijk voorbeeld. Onze trouwe gids Ganga (klinkt als: Gaaangaaaaa en terwijl we het uitspraken maakte we vervolgens een ‘beuk' beweging, hoe toepasselijk?!) struikelde continue over zijn eigen benen. Ruim 10 jaar in vak, hoe krijg je het voor elkaar... Je zou bijna denken dat de man leed aan een motorische stoornis van de grove motoriek. Wonder boven wonder hebben we in alle veiligheid de top behaald, so don't worry about that. Vriend Ganga had er vanaf dag 1 een handje van om te lopen zo traag als slak en vele pauzes in te lassen. Wij stoere musketiers met wandelbenen alsof we in een dag de Everest zouden beklimmen vonden dit natuurlijk belachelijk. Dit bracht bij mij enorm opgefokte gedachten teweeg, kom op zeg, hup met die club, actie in de taxi! Maar naarmate de tijd verstreek, ik durfde het natuurlijk bijna niet toe te geven (mijn eer te na), had onze vriend gelijk. Je kan onmogelijk in een hoog tempo 10 dagen lang stijgen boven de 3000 m. Dat trekt een mens gewoonweg niet. Het moment dat ik me hieraan overgaf was wederom een ‘machtig- prachtig- Elles' momentje. In mijn dagelijks, overvolle leventje in Nederland moet ook alles snel, vlug en bij voorbaat moet het NU gebeuren in mijn leven. Maar kom op Elles, het hoeft allemaal niet overhaast of a la minute te gebeuren. Zolang ik mijn doel/ bestemming in mijn achterhoofd houd kan ik het in mijn eigen tempo prima dealen. Lange leve rust in mijn hoofd en in mijn leven!

Dit zijn twee voorbeelden van de vele metaforen die ik jullie kan vertellen over mijn ‘ontwikkelingen' en hoe ik hier in het leven sta. Toeval bestaat niet en mijn zintuigen staan de afgelopen maanden op scherp. Ik ervaar alle gevoelens intens, intenser dan ooit. Mijn geest krijgt ruimte en vrijheid om ein-de-lijk tot rust te komen en ook te leren wat ‘rust', ‘bewust genieten van elke minuut', ‘je dromen waarmaken' en ‘leven in het hier en nu' eigenlijk daadwerkelijk betekend. Voordat ik vertrok wist ik dit natuuuuuuurlijk ook. Duh! Ik wist het als de beste te verkondigen, maar nu krijgt mijn leventje de ‘eer' om het intenser dan ooit te mogen ervaren. Bij deze sluit ‘goeroe Elles' haar wijze les (deel 1, hoofdstuk 4) af en gaan we back to reality en terug naar Swarga...

Mijn laatste 2,5 week gaan in. Dan heb ik ruim 2 maanden gewerkt in het kindertehuis. Waanzinnig, wat is de tijd voorbij gevlogen! Gelachen, gehuild, gedanst en gekropen in de fantasiewereld van de kinderen, toneelstukken en spelletjesgespeeld, samen met de kinderen opstaan en naar bed gaan. Ik ga mijn vertrouwde warme maaltijden twee keer per dag missen en niet te vergeten het dagelijkse wandelingetje naar school...
Eind april was ik de gelukkige om Bisket Jatra (Nepalees oud en nieuw) mee te vieren met de Nepalezen. Wat een prachtig, indrukwekkend festival in Bhaktapur. Jullie wisten het vast niet, maar ik leef hier in 2068. Nepalezen hebben besloten om eerder te beginnen met de jaartelling en als ik het goed heb gaan we bijna de maand november in. Dus vriendelijke vrienden dat komt goed uit, ik verwacht de 3^e cadeaus, mijn voorkeur gaat uit naar asperges met zalm. Het mag, hoeft natuurlijk niet. En dan op de 30^e van april snoeihard Koninginnedag gevierd. Voordat ik het vergeet moet ik jullie daarvoor bedanken lieve lui, want op kosten van jullie belastingscenten heb ik mij subtiel kunnen volgieten met fijne biertjes en genoten van de zogenaamde ‘namaak' bitterbal. En hoe deze avond is ge-eindigd? Tsja, dat laat ik in het midden... Maar ik kan je vertellen dat het heerlijk was om weer eens een decadent zwembad in te duiken met mijn lieftallige medevrijwilligers.
Daarnaast ben ik deelgenoot en ooggetuige van de politieke omstandigheden in Nepal. Met regelmaat organiseren mijn prettige landgenoten strikes. Dat houd in dat alles, maar dan ook alles word gesloten (van winkels tot scholen en zelfs het openbaar vervoer doet vrolijk mee). Nepal heeft namelijk nu alweer een aantal jaar geen grondwet. Voor aankomende zaterdag heeft de huidige regering beloofd dat deze geschreven moet zijn. Maar hoogst waarschijnlijk gaat dat niet gebeuren. De spanning loopt deze dagen behoorlijk op en het is afwachten wat voor problemen er zaterdag zullen ontstaan. Er word zelfs gedreigd met een staking van maar liefst 28 dagen!
Verder geniet ik nog steeds na van de waanzinnige Annapurna trekking. Wat heb ik een bijzondere tijd mogen ervaren tussen de indrukwekkende bergen, wat voelde ik mij klein en kwetsbaar. Het landschap was een kunstwerk (ruim 150 watervallen, gebanjerd door vele riviertjes en jungle), ik mocht spelen als een klein kind in de sneeuw, we hebben de ijzig koude avonden steevast doorbracht voor het vuur in de eetkamers van de lodges met ons boek en dagboek, coachingslessen gegeven aan onze gids en drager ‘wat zijn mijn kwaliteiten en dromen'. Dit laatste was een vreselijk zware kluif voor ze met drie bijdehante tantes voor hun neus, arme mannen, maar wat hebben wij gelachen. Ze werden met de minuut verlegener, wat ons ertoe zette om nog weer een tandje dieper te gaan. Gnagna, prachtig projectje. En dan niet te vergeten het magische moment tijdens de trekking: op de top genieten, alleen en in stilte, letterlijk en figuurlijk van het hoogtepunt in mijn leven...

Naast het werken in het tehuis onderneem ik met de plaatselijke bussen (wat opzich al een feestje is) onvergetelijke uitstapjes naar Hindoeïstische tempels/ crematiegelegenheden en de vriendelijke Boeddhistische stoepa's. Erg indrukwekkend kan ik jullie vertellen! En dan niet te vergeten de prachtige, gekleurde gebedsvlaggetjes die je vrolijk tegemoet wapperen in de wind. Tsja, ik prijs mezelf nog steeds als een vreselijk gelukkig en dankbaar mensje. Ik ben overigens flink ziek geweest. En toen vierde Elles heust geen feestje hier in Bhaktapur. Ik heb een bacteriële (darm)infectie opgelopen. Na een bezoekje aan een typisch Nepalees ziekenhuis (volgens mijn begeleidster Maaike stonden mijn ogen op de ‘vluchtstand') en een flinke dosis antibiotica (ik wist niet dat artsen tegenwoordig 2 soorten voorschrijven) ben ik mijn bed ingedoken en gelukkig nu weer de oude. Het was een vreemd gevoel, ik voelde me voor even namelijk ‘Elles' niet meer. Mijn ogen stonden anders en zo voelde het ook. Voor het eerst tijdens mijn reis had ik graag een retourtje Hierden gedaan naar paps en mams... Goed om te ervaren dat het reizende leventje niet altijdvrolijkheid is.

Na het ‘ziek zijn' gaan mijn gedachten langzamerhand uit naar de tijd wanneer ik terug zal zijn in Nederland. Mijn fantasieën zijn vre-se-lijk druk in de weer met het inrichten van mijn toekomstige appartementje in de Jordaan. Oef, waar een mens in Nepal wel niet allemaal druk mee kan zijn. En vorige week stuurde moedertjelief een vacuture van een fantastische baan in Amsterdam. Nu, ik zal jullie eerlijk vertellen dat mijn grote vriendin dit 2 maanden geleden ABSOLUUT niet had moeten doen. Dan was ik vrijwel direct in opstand gekomen en had ik Nepal gevraagd om een strike te organiseren. Want ik moest en zou een jaar wegblijven van huis... En waar een tracking wel niet goed voor is. Veel nagedacht tussen die vreselijk hoge bergen en vele goede gesprekken gevoerd en adviezen ingewonnen bij mijn twee mede- musketiers. En dan komt er nu een privégedeelte wat ik normaliter voor mezelf houd: onder ons gezegd was ik een maand geleden bankroet ook wel Koos Geldloos. Dan kan je lachen, maar het was/is verre van grappig.
Een van de belangrijkste overwegingen om op 2 augustus terug te vliegen naar Nederland is dus het financiële plaatje. Daarnaast is het ook goed zo... Ik had 2 maanden geleden niet durven denken dat ik, Elles Brinkman, dit zou zeggen. Ik ben dankbaar dat ik een half jaar heb mogen reizen en intens van elke minuut heb mogen (en nog steeds) genieten. Dat is toch fantastisch! Mijn leventje is nog niet voorbij, het reizen hoeft per defenitie niet NU. Waar die allervriendelijkste slakkengids Ganga toch wel niet goed voor is. Hij moest eens weten dat hij een metafoor in het leven heeft geroepen wat mij heeft gebracht tot het besluit om in augustus terug te vliegen.

14 juni vertrek ik naar het betoverende Tibet, begin juli pak ik de bus naar India. En groot nieuws: de laatste 10 dagen voor mijn vertrek zal ik mijn aller- laatste wens in vervulling laten gaan en ga ik het klooster in. ZONDER Ipod, (dag) boek, telefoon en daarnaast heb ik voorwaarden ondertekend dat ik het andere geslacht met rust zal laten engeen goederen zal stelen.10 dagen lang mediteren, vegetarisch eten en luisteren wat die wijze knapen (monniken) mij te vertellen hebben...

Lieve lui, ik geniet nog steeds intens van jullie mooie en lievereacties, mails en allerlei andere vormen van berichtgeving! Ja, een dankbaar mens ben ik met zoveel leuke mensen om mij heen in Nederland.

Ik geef jullie allen een dikke kus!