Wat een gezelligheid. Daar zit je dan met 11 man in een grote Boeing, genaamd ‘DRUK Air', richting een niemandsland genaamd Bhutan... Gevlogen over het waanzinnige Himalayagebergte, altans daar vertrouw ik op, want het was bewolkt. En natuurlijk gingen mijn gedachten tijdiens het 45 minuten durende vliegtuigritje heel stiekem uit naar Tibet. Een deel van jullie weet het waarschijnlijk nog niet, maar Tibet besloot een aantal weken geleden de grenzen te sluiten voor de toerist. Hooguit belachelijk natuurlijk! Je begrijpt natuurlijk wel, teleurstelling alom. Maar onze lieftallige ‘personal travelagent' Nilam (jaha, die hebben wij decadente backpackers), kwam met het grandioze idee om de duurste en mooiste trip van ons leven te gaan maken. Aangezien we toch geld als water hebben zijn we voor maar liefst 5 dagen in Bhutan geweest. Onze eigen gids, een privechauffeur, een luxe auto onder mijn kont en prachtige hotelovernachtingen. En dan heb ik het nog niet over het feit dat ik 4 avonden in bad ben geweest EN ik in een zalig Westers, zacht en donzig bed sliep (heeeeeeeeeeeerlijk). Jaha, ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd'. Wat een wijsheid.
In Bhutan wonen een kleine 700,000 inwoners. Bhutan is een magisch, religieus, hemels enmysterieus land. Er valt geen vinger op te leggen, het is ongrijpbaar. Het land is schoon, opgeruimd en de bevolking is bescheiden. Hoewel niet iedereen deed aan deze bescheidenheid mee, want 3 jonge, ‘levendige' meiden waren maar wat interessant voor het hotelpersoneel. Ach, zo hebben ook wij onze pleziertjes!
Ik viel van de ene verrassing in de andere. Het gehele land is gehuld in een traditionele levensstijl. Iedereen draagt trouw klederdracht, Bhutan is het enige land ter wereld waar geen stoplichten zijn, hetenige land ter wereld waar roken in het openbaar verboden is enrespect en gelijkwaardigheid staan hoog in het vaandel voor zowel de medemens als de natuur. Het land word gesierd door het Bhoeddisme. Bhutan stikt van de kloosters, monniken/nonnen (uiteraard), gebedsmolens (groot, klein en zelfs elektrisch voor luie mensen) en dui-zen-den gekleurde gebedsvlaggetjes of de enorme witte vlaggen hoogin de bergen die de doden eren. Het land straalt balans uit tussen de natuur en de mens, het is rustgevend, puur en gemoedelijk. De reden dat deze trip een rib uit je lijf kost is omdat de Koning het massatoerisme wil voorkomen voorhet behouden van het authentieke land (schap). En ik kan je vertellen dat ik na deze bijzondere ervaring het grondig met hem eens ben.
En als slagroom op het toetje, zien we op de terug weg de besneeuwde bergtop van de Mount Everest! boven het witte wolkendek uitsteken. Waaaaanzinnig! Wat een ongelooflijk mooi moment, bijna een ongeloofwaardig ‘afscheidscadeau'.
Kortom een inspirerende en onvergetelijke ervaring...

Vandaag mijn laatste dag in het wonderlijke, kleurrijke Nepal. Ja, ik ga mijn vertrouwde leventje missen. Het dagelijkse wandelingtje door het vertrouwde, knusse Bhaktapur misschien nog het meest. Vorige week een mooi afscheid gehad van de kinderen. Ze hebben samen met de didies genoten van een heerlijke welverdiende chocoladetaart en ik mocht volgens traditie een tika ontvangen (rode stip op het voorhoofd) om mij voor de toekomst geluk en wijsheid toe te wensen. Een dankbaar en onvergetelijk moment. Met name dankbaarheid omdat dat ik mij een mocht voelen met deze prachtige familie.

Een aantal weken geleden ben ik met beide benen op de grond gezet toen ik hoorde dat twee prachtige meiden (medemusketiers van de trekking) een busongeluk hebben gehad in India. Ontdaan, machteloos en kwetsbaar... Vele gedachtenspinsels raasden door mijn hoofd over het feit dat leven en dood zo verschrikkelijk dicht bij elkaar liggen. Het leven hangt aan een zijden draadje. Na een spoedig herstel zijn deze mooie mensen gelukkig weer veilig terug in Nepal en hebben we samen Bhutan bezocht.
Ja het waren de afgelopen weken een mooie leerschool 'hoe Elles haar keuzes maakt'. Tsjonge, wat heisa kan ik je vertellen. Door het ongeluk werd ik mij bewust van mijn kwetsbaarheid. Zoals mijn dady tijdens een skypemomentje aangaf, ‘El denk breed en in mogelijkheden'. Verrek, die ouwe heeft gelijk. Ik dacht niet meer in mogelijkheden, maar in onmogelijkheden. Mijn angst had het overgenomen en daar moest ik zo snel mogelijk vanaf. Na veel nadenken, praten, wikken/ wegen (Roosje bezoeken in Thailand, het vliegtuig pakken naar Laos/ Cambodja/ Vietnam of toch India.....?) en een nachtje doorgebracht te hebben in een waanzinnig Nepalees klooster hoog op de berg, heb ik de knoop doorgehakt om morgenmiddag het vliegtuig te nemen naar India, Delhi.

En jullie geloven het of niet, maar mijn bijzondere moedertje komt 1 juli voor een weekje naar India om qualitytime door te brengen met haar leuke dochter. Fantastisch!
Daarnaast begreep ik dat er enige verwarring was over mijn spannende klooster- avonturen. Ik ga van 20 tot 31 juli het klooster in, waarna ik 2 augustus terug zal vliegen naar Nederland.