Mijn welgemeende excuus voor de titel, ik kan jullie vertellen dit isniet de meest originele titel sinds aller tijde. MaarDIT is de ware kern van het echte India, deze titel kom je overal tegen, zelfs tijdens een toiletbezoek op de binnenkant van de toilet- bril.

Vanmorgen heft mijn ‘preutse' lichaam een overheerlijke duik genomen in het zwembad van mijn 4- sterren hotel te Goa (nu klinkt dit misschien nogal decadent voor een backpacker, maar het koste me vrijwel niets). Wanneer ik spreek over mijn ‘preutse lichaam', houd dit in dat ik mij vriendelijk aanpas aan de gebruiken van de Indische vrouw, want deze gaan met complete sari's (gewaden/ kleding) het water in. Zo ook mijn vrouwelijke waterrat- collega's deze ochtend. Aangezien ik altijd graag mijn flexibiliteit en inlevingsvermogen inzet dook ik vanmorgen met een lange broek en t-shirt het water in. Een man stelt de vraag waarom ik niet als een echte westerling betaamd in mijn bikini zwem. Hij kan makkelijk praten, want meneer mag wel met zijn behaarde apen-lichaam, alleen in zijn zwembroek te water. Ik gaf eerlijk aan dat zijn spartelende vrouw(-en) (Wie van de drie? Of misschien wel alle-drie? Dat is in India een raadsel, want het kan allemaal) mij dat voorbeeld gaf en ik deze gewoonte uiteraard keurig respecteer... En ik praat over ‘spartelende vrouwen', omdat geen van zijn drie vrouwen kan zwemmen en zich wild door het water banen om zo het hoofd boven water te houden.
Het gesprek met deze behaarde man ging uiteindelijk over ‘uithuwelijken'. Het aantal gesprekken watik over dit onderwerp heb gevoerd zijn bijna niet meer op 1 hand te tellen. Want het blijft een interessant onderwerp voor deze westerling...

Mijn eerste contact met Indiers begon om precies te zijn bij de incheckbalie op het vliegveld van Kathmandu, Nepal. Ik stond keurig in de rij, was bijna aan de beurt. Voor ik het door had stond er een familie bestaande uit 15 man schreeuwend in te checken. Ik was overrompeld en in het vliegtuig trekt mijn linkerbuurvrouw mijn paspoort uit mijn handen om mijn pasfoto eens van dichtbij te bekijken en ze moest ook al zo nodig bij het raam, ZUCHT. Waar halen ze de brutaliteit vandaan? En WAAR was mijn brutaliteit van het afgelopen half jaar alleen reizen gebleven? Jullie begrijpen wel dat dit de eerste en de laatste keer was dat ik mij liet overvallen door dit soort vreemde Indische fratsen.
Want sinds het moment dat ik het luchtruim inging richting India voel ik me een waar ‘viswijf' (ik bijt, ik schreeuw, zet mijn arroganste gezicht op). En ik kan je vertellen, het helpt en het is ook nog eens een leuk spel om de dominante (althans, dat denken ze) mannen hiermee te overrompelen.
Zo erg is India nog niet, het valt mij reuze mee. Om een voorbeeld te noemen: de vrouw krijgt hier overal voorrang en hoeft nooit in de rij te staan. Zo staan de mannen uren in de rij waar dan ook, zo kan de vrouw binnen no-time doorlopen. Daarnaast heeft het metro- net van Delhi een ware ‘women only' gedeelte. Ongelooflijk. Er moet geen man in dit metrogedeelte staan, want hij word direct boos weggekeken. Dit alles is voor deze geemancipeerde vrouw een land op haar hart!

Na een weekje doorgebracht te hebben in Delhi: echte Bollywoodfilms kijken, Ghandi en hetInternational museum bezoeken, mijn eerste ijsje eten met gesmolten chocolade (zucht!), doorbrengen in decadente shoppingmalls, struinen door de main bazaar van Paharganj, komt er een vreselijk mooie vrouwdoor de uitgang van hetvliegveld van Delhi. Wauw, ‘that's my mum' roep ik vol trots. We vliegen elkaar in de armen en de tranen vinden hun weg. De tranendrogers (tissues) deden op dit moment goed hun best. Ja en op zo'n momen word vaderlief gemist. Een uur later lijkt het alsof we elkaar gister nog hebben gezien. Elke dag knepen we elkaar in de arm om het euforiemoment van de eerste dag dat we elkaar weer zagen terug te halen en te genieten.

We hebben gereisd door de provincie Rajasthan. Agra, Jaipur, Pushkar, Jodhpur en Jaisalmer. Een provincie vol van cultuur, traditie, geschiedenis, kleurrijke bevolking, indrukwekkende paleizen/ forten en niet te vergeten het sprookjesachtige element. Een provincie van uitersten. Wat een genot! De apen dansen je om het hoofd, een verdwaalde schildpad doet zijn aantocht en straten vol met heilige koeien die het lef hebben om flink op je teen te gaan staan. Dit heeft er helaas toe geleid dat mij dierbare slippers gekregen van twee lieve dinnetjes zijn gebroken.
Met als hoogtepunten het wereldwonder, DE Taj Mahal (een traan op de wang van de eeuwigheid), smullen en je vingers aflikken van de overheerlijke Indische curry's, (kingfisher-) biertjes drinken op het dakterras, de aanvallende hitte (rond 42 graden) en dan niet te vergeten de kameelsafari in de woestijn van Jaisalmer. Heel apart en heel bijzonder. Een nachtelijk avontuur waarbij het zandhappen, windstormen en zandvangen een grote rol speelden. Back to basic, het pure leven, eten koken op een vuurjte en slapen in de openlucht.
Na 8 dagen gingen wij ieder weer onze eigen weg. Mutti terug naar Nederland en ik vervolgde mijn weg naar Goa. Na ellelange treinvertragingen (6 uur) en het missen van mijn vliegtuig die vertrok om 11 uur, maar het lasting werd omdat mijn trein ook aandeed om 11 uur, kwam ik aan in de groene, schone, vriendelijk kustprovincie Goa. Goa is omhuld door de prachtige Portugese stijl, dit komt doordat in de 15e eeuw de Portugezen het gebied overnamen voor de handel.
Het regent nu alweer ruim 5 dagen non-stop vanwege het regenseizoen. Het gekke is dat het me niet uitmaakt. Ik was en ben nog steeds zielsgelukkig om mij voor even te wanen aan het strand en de zee. Wat een heerlijkheid. En alles is zo schoon en groen, dit in tegenstelling tot Rajasthan.

Morgen neem ik de trein richting Mumbai en dan gaat mijn kloosteravontuurtje in. Ik durf nu al volmondig te zeggen dat ik tijdens mijn reis heb geleerd om de stem van mijn ziel te horen, naar mijn idée de manier om mijn ware bestemming te ontdekken. Ik was in Nederland zo vaak gehaast dat ik het contact soms verloor met wat ik werkelijk ervaarde of voelde. Een prachtig en onvergetelijk leermoment wat ik in Nederland hoop vast te houden!

2 augustus kom ik rond 22.00 uur aan op het o zo vertrouwde schiphol. Jipiejeej!
Lieve, leuke en mooie mensen ik hoop jullie heelhuids na 2 augustus weer in mijn armen te mogen sluiten.

Knuffel en een zoen voor jullie allen