Incredible India

Mijn welgemeende excuus voor de titel, ik kan jullie vertellen dit isniet de meest originele titel sinds aller tijde. MaarDIT is de ware kern van het echte India, deze titel kom je overal tegen, zelfs tijdens een toiletbezoek op de binnenkant van de toilet- bril.

Vanmorgen heft mijn ‘preutse' lichaam een overheerlijke duik genomen in het zwembad van mijn 4- sterren hotel te Goa (nu klinkt dit misschien nogal decadent voor een backpacker, maar het koste me vrijwel niets). Wanneer ik spreek over mijn ‘preutse lichaam', houd dit in dat ik mij vriendelijk aanpas aan de gebruiken van de Indische vrouw, want deze gaan met complete sari's (gewaden/ kleding) het water in. Zo ook mijn vrouwelijke waterrat- collega's deze ochtend. Aangezien ik altijd graag mijn flexibiliteit en inlevingsvermogen inzet dook ik vanmorgen met een lange broek en t-shirt het water in. Een man stelt de vraag waarom ik niet als een echte westerling betaamd in mijn bikini zwem. Hij kan makkelijk praten, want meneer mag wel met zijn behaarde apen-lichaam, alleen in zijn zwembroek te water. Ik gaf eerlijk aan dat zijn spartelende vrouw(-en) (Wie van de drie? Of misschien wel alle-drie? Dat is in India een raadsel, want het kan allemaal) mij dat voorbeeld gaf en ik deze gewoonte uiteraard keurig respecteer... En ik praat over ‘spartelende vrouwen', omdat geen van zijn drie vrouwen kan zwemmen en zich wild door het water banen om zo het hoofd boven water te houden.
Het gesprek met deze behaarde man ging uiteindelijk over ‘uithuwelijken'. Het aantal gesprekken watik over dit onderwerp heb gevoerd zijn bijna niet meer op 1 hand te tellen. Want het blijft een interessant onderwerp voor deze westerling...

Mijn eerste contact met Indiers begon om precies te zijn bij de incheckbalie op het vliegveld van Kathmandu, Nepal. Ik stond keurig in de rij, was bijna aan de beurt. Voor ik het door had stond er een familie bestaande uit 15 man schreeuwend in te checken. Ik was overrompeld en in het vliegtuig trekt mijn linkerbuurvrouw mijn paspoort uit mijn handen om mijn pasfoto eens van dichtbij te bekijken en ze moest ook al zo nodig bij het raam, ZUCHT. Waar halen ze de brutaliteit vandaan? En WAAR was mijn brutaliteit van het afgelopen half jaar alleen reizen gebleven? Jullie begrijpen wel dat dit de eerste en de laatste keer was dat ik mij liet overvallen door dit soort vreemde Indische fratsen.
Want sinds het moment dat ik het luchtruim inging richting India voel ik me een waar ‘viswijf' (ik bijt, ik schreeuw, zet mijn arroganste gezicht op). En ik kan je vertellen, het helpt en het is ook nog eens een leuk spel om de dominante (althans, dat denken ze) mannen hiermee te overrompelen.
Zo erg is India nog niet, het valt mij reuze mee. Om een voorbeeld te noemen: de vrouw krijgt hier overal voorrang en hoeft nooit in de rij te staan. Zo staan de mannen uren in de rij waar dan ook, zo kan de vrouw binnen no-time doorlopen. Daarnaast heeft het metro- net van Delhi een ware ‘women only' gedeelte. Ongelooflijk. Er moet geen man in dit metrogedeelte staan, want hij word direct boos weggekeken. Dit alles is voor deze geemancipeerde vrouw een land op haar hart!

Na een weekje doorgebracht te hebben in Delhi: echte Bollywoodfilms kijken, Ghandi en hetInternational museum bezoeken, mijn eerste ijsje eten met gesmolten chocolade (zucht!), doorbrengen in decadente shoppingmalls, struinen door de main bazaar van Paharganj, komt er een vreselijk mooie vrouwdoor de uitgang van hetvliegveld van Delhi. Wauw, ‘that's my mum' roep ik vol trots. We vliegen elkaar in de armen en de tranen vinden hun weg. De tranendrogers (tissues) deden op dit moment goed hun best. Ja en op zo'n momen word vaderlief gemist. Een uur later lijkt het alsof we elkaar gister nog hebben gezien. Elke dag knepen we elkaar in de arm om het euforiemoment van de eerste dag dat we elkaar weer zagen terug te halen en te genieten.

We hebben gereisd door de provincie Rajasthan. Agra, Jaipur, Pushkar, Jodhpur en Jaisalmer. Een provincie vol van cultuur, traditie, geschiedenis, kleurrijke bevolking, indrukwekkende paleizen/ forten en niet te vergeten het sprookjesachtige element. Een provincie van uitersten. Wat een genot! De apen dansen je om het hoofd, een verdwaalde schildpad doet zijn aantocht en straten vol met heilige koeien die het lef hebben om flink op je teen te gaan staan. Dit heeft er helaas toe geleid dat mij dierbare slippers gekregen van twee lieve dinnetjes zijn gebroken.
Met als hoogtepunten het wereldwonder, DE Taj Mahal (een traan op de wang van de eeuwigheid), smullen en je vingers aflikken van de overheerlijke Indische curry's, (kingfisher-) biertjes drinken op het dakterras, de aanvallende hitte (rond 42 graden) en dan niet te vergeten de kameelsafari in de woestijn van Jaisalmer. Heel apart en heel bijzonder. Een nachtelijk avontuur waarbij het zandhappen, windstormen en zandvangen een grote rol speelden. Back to basic, het pure leven, eten koken op een vuurjte en slapen in de openlucht.
Na 8 dagen gingen wij ieder weer onze eigen weg. Mutti terug naar Nederland en ik vervolgde mijn weg naar Goa. Na ellelange treinvertragingen (6 uur) en het missen van mijn vliegtuig die vertrok om 11 uur, maar het lasting werd omdat mijn trein ook aandeed om 11 uur, kwam ik aan in de groene, schone, vriendelijk kustprovincie Goa. Goa is omhuld door de prachtige Portugese stijl, dit komt doordat in de 15e eeuw de Portugezen het gebied overnamen voor de handel.
Het regent nu alweer ruim 5 dagen non-stop vanwege het regenseizoen. Het gekke is dat het me niet uitmaakt. Ik was en ben nog steeds zielsgelukkig om mij voor even te wanen aan het strand en de zee. Wat een heerlijkheid. En alles is zo schoon en groen, dit in tegenstelling tot Rajasthan.

Morgen neem ik de trein richting Mumbai en dan gaat mijn kloosteravontuurtje in. Ik durf nu al volmondig te zeggen dat ik tijdens mijn reis heb geleerd om de stem van mijn ziel te horen, naar mijn idée de manier om mijn ware bestemming te ontdekken. Ik was in Nederland zo vaak gehaast dat ik het contact soms verloor met wat ik werkelijk ervaarde of voelde. Een prachtig en onvergetelijk leermoment wat ik in Nederland hoop vast te houden!

2 augustus kom ik rond 22.00 uur aan op het o zo vertrouwde schiphol. Jipiejeej!
Lieve, leuke en mooie mensen ik hoop jullie heelhuids na 2 augustus weer in mijn armen te mogen sluiten.

Knuffel en een zoen voor jullie allen

... like it's Heaven on earth

Wat een gezelligheid. Daar zit je dan met 11 man in een grote Boeing, genaamd ‘DRUK Air', richting een niemandsland genaamd Bhutan... Gevlogen over het waanzinnige Himalayagebergte, altans daar vertrouw ik op, want het was bewolkt. En natuurlijk gingen mijn gedachten tijdiens het 45 minuten durende vliegtuigritje heel stiekem uit naar Tibet. Een deel van jullie weet het waarschijnlijk nog niet, maar Tibet besloot een aantal weken geleden de grenzen te sluiten voor de toerist. Hooguit belachelijk natuurlijk! Je begrijpt natuurlijk wel, teleurstelling alom. Maar onze lieftallige ‘personal travelagent' Nilam (jaha, die hebben wij decadente backpackers), kwam met het grandioze idee om de duurste en mooiste trip van ons leven te gaan maken. Aangezien we toch geld als water hebben zijn we voor maar liefst 5 dagen in Bhutan geweest. Onze eigen gids, een privechauffeur, een luxe auto onder mijn kont en prachtige hotelovernachtingen. En dan heb ik het nog niet over het feit dat ik 4 avonden in bad ben geweest EN ik in een zalig Westers, zacht en donzig bed sliep (heeeeeeeeeeeerlijk). Jaha, ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd'. Wat een wijsheid.
In Bhutan wonen een kleine 700,000 inwoners. Bhutan is een magisch, religieus, hemels enmysterieus land. Er valt geen vinger op te leggen, het is ongrijpbaar. Het land is schoon, opgeruimd en de bevolking is bescheiden. Hoewel niet iedereen deed aan deze bescheidenheid mee, want 3 jonge, ‘levendige' meiden waren maar wat interessant voor het hotelpersoneel. Ach, zo hebben ook wij onze pleziertjes!
Ik viel van de ene verrassing in de andere. Het gehele land is gehuld in een traditionele levensstijl. Iedereen draagt trouw klederdracht, Bhutan is het enige land ter wereld waar geen stoplichten zijn, hetenige land ter wereld waar roken in het openbaar verboden is enrespect en gelijkwaardigheid staan hoog in het vaandel voor zowel de medemens als de natuur. Het land word gesierd door het Bhoeddisme. Bhutan stikt van de kloosters, monniken/nonnen (uiteraard), gebedsmolens (groot, klein en zelfs elektrisch voor luie mensen) en dui-zen-den gekleurde gebedsvlaggetjes of de enorme witte vlaggen hoogin de bergen die de doden eren. Het land straalt balans uit tussen de natuur en de mens, het is rustgevend, puur en gemoedelijk. De reden dat deze trip een rib uit je lijf kost is omdat de Koning het massatoerisme wil voorkomen voorhet behouden van het authentieke land (schap). En ik kan je vertellen dat ik na deze bijzondere ervaring het grondig met hem eens ben.
En als slagroom op het toetje, zien we op de terug weg de besneeuwde bergtop van de Mount Everest! boven het witte wolkendek uitsteken. Waaaaanzinnig! Wat een ongelooflijk mooi moment, bijna een ongeloofwaardig ‘afscheidscadeau'.
Kortom een inspirerende en onvergetelijke ervaring...

Vandaag mijn laatste dag in het wonderlijke, kleurrijke Nepal. Ja, ik ga mijn vertrouwde leventje missen. Het dagelijkse wandelingtje door het vertrouwde, knusse Bhaktapur misschien nog het meest. Vorige week een mooi afscheid gehad van de kinderen. Ze hebben samen met de didies genoten van een heerlijke welverdiende chocoladetaart en ik mocht volgens traditie een tika ontvangen (rode stip op het voorhoofd) om mij voor de toekomst geluk en wijsheid toe te wensen. Een dankbaar en onvergetelijk moment. Met name dankbaarheid omdat dat ik mij een mocht voelen met deze prachtige familie.

Een aantal weken geleden ben ik met beide benen op de grond gezet toen ik hoorde dat twee prachtige meiden (medemusketiers van de trekking) een busongeluk hebben gehad in India. Ontdaan, machteloos en kwetsbaar... Vele gedachtenspinsels raasden door mijn hoofd over het feit dat leven en dood zo verschrikkelijk dicht bij elkaar liggen. Het leven hangt aan een zijden draadje. Na een spoedig herstel zijn deze mooie mensen gelukkig weer veilig terug in Nepal en hebben we samen Bhutan bezocht.
Ja het waren de afgelopen weken een mooie leerschool 'hoe Elles haar keuzes maakt'. Tsjonge, wat heisa kan ik je vertellen. Door het ongeluk werd ik mij bewust van mijn kwetsbaarheid. Zoals mijn dady tijdens een skypemomentje aangaf, ‘El denk breed en in mogelijkheden'. Verrek, die ouwe heeft gelijk. Ik dacht niet meer in mogelijkheden, maar in onmogelijkheden. Mijn angst had het overgenomen en daar moest ik zo snel mogelijk vanaf. Na veel nadenken, praten, wikken/ wegen (Roosje bezoeken in Thailand, het vliegtuig pakken naar Laos/ Cambodja/ Vietnam of toch India.....?) en een nachtje doorgebracht te hebben in een waanzinnig Nepalees klooster hoog op de berg, heb ik de knoop doorgehakt om morgenmiddag het vliegtuig te nemen naar India, Delhi.

En jullie geloven het of niet, maar mijn bijzondere moedertje komt 1 juli voor een weekje naar India om qualitytime door te brengen met haar leuke dochter. Fantastisch!
Daarnaast begreep ik dat er enige verwarring was over mijn spannende klooster- avonturen. Ik ga van 20 tot 31 juli het klooster in, waarna ik 2 augustus terug zal vliegen naar Nederland.

Still living each moment spontaneously

...In een ijzig koude nacht, hoog in de bergen tijdens de Annapurna trekking brak mijn schelpenketting uit NZ (gevonden in het Abel Tasman) in duizenden stukjes. En daar lig je dan, in een te warme Nomad slaapzak geschikt voor -20 te balen als een stekker en breekt het zweet je uit. Die avond nog geklaagd bij mijn lieftallige wandelgenoten dat mijn eerste dagboek is volgeschreven en dat ik met pijn in mijn hart afscheid zal moeten van mijn trouwe luisterend oor en mijn avonturen in the Pacific. Ja, loslaten is een vak apart. Toch flauw, wanneer twee van mijn dierbaarste voorwerpen gaan samenklitten en mij daarbuiten houden. Maar goed, mijn ketting was het klaarblijkelijk eens met mijn dagboek dat ik leef in het hier en nu en een onvergetelijke tijd achter mij laat... Het is toch eigenlijk prachtig! Het heeft zo moeten zijn...

Nog zo'n wonderlijk voorbeeld. Onze trouwe gids Ganga (klinkt als: Gaaangaaaaa en terwijl we het uitspraken maakte we vervolgens een ‘beuk' beweging, hoe toepasselijk?!) struikelde continue over zijn eigen benen. Ruim 10 jaar in vak, hoe krijg je het voor elkaar... Je zou bijna denken dat de man leed aan een motorische stoornis van de grove motoriek. Wonder boven wonder hebben we in alle veiligheid de top behaald, so don't worry about that. Vriend Ganga had er vanaf dag 1 een handje van om te lopen zo traag als slak en vele pauzes in te lassen. Wij stoere musketiers met wandelbenen alsof we in een dag de Everest zouden beklimmen vonden dit natuurlijk belachelijk. Dit bracht bij mij enorm opgefokte gedachten teweeg, kom op zeg, hup met die club, actie in de taxi! Maar naarmate de tijd verstreek, ik durfde het natuurlijk bijna niet toe te geven (mijn eer te na), had onze vriend gelijk. Je kan onmogelijk in een hoog tempo 10 dagen lang stijgen boven de 3000 m. Dat trekt een mens gewoonweg niet. Het moment dat ik me hieraan overgaf was wederom een ‘machtig- prachtig- Elles' momentje. In mijn dagelijks, overvolle leventje in Nederland moet ook alles snel, vlug en bij voorbaat moet het NU gebeuren in mijn leven. Maar kom op Elles, het hoeft allemaal niet overhaast of a la minute te gebeuren. Zolang ik mijn doel/ bestemming in mijn achterhoofd houd kan ik het in mijn eigen tempo prima dealen. Lange leve rust in mijn hoofd en in mijn leven!

Dit zijn twee voorbeelden van de vele metaforen die ik jullie kan vertellen over mijn ‘ontwikkelingen' en hoe ik hier in het leven sta. Toeval bestaat niet en mijn zintuigen staan de afgelopen maanden op scherp. Ik ervaar alle gevoelens intens, intenser dan ooit. Mijn geest krijgt ruimte en vrijheid om ein-de-lijk tot rust te komen en ook te leren wat ‘rust', ‘bewust genieten van elke minuut', ‘je dromen waarmaken' en ‘leven in het hier en nu' eigenlijk daadwerkelijk betekend. Voordat ik vertrok wist ik dit natuuuuuuurlijk ook. Duh! Ik wist het als de beste te verkondigen, maar nu krijgt mijn leventje de ‘eer' om het intenser dan ooit te mogen ervaren. Bij deze sluit ‘goeroe Elles' haar wijze les (deel 1, hoofdstuk 4) af en gaan we back to reality en terug naar Swarga...

Mijn laatste 2,5 week gaan in. Dan heb ik ruim 2 maanden gewerkt in het kindertehuis. Waanzinnig, wat is de tijd voorbij gevlogen! Gelachen, gehuild, gedanst en gekropen in de fantasiewereld van de kinderen, toneelstukken en spelletjesgespeeld, samen met de kinderen opstaan en naar bed gaan. Ik ga mijn vertrouwde warme maaltijden twee keer per dag missen en niet te vergeten het dagelijkse wandelingetje naar school...
Eind april was ik de gelukkige om Bisket Jatra (Nepalees oud en nieuw) mee te vieren met de Nepalezen. Wat een prachtig, indrukwekkend festival in Bhaktapur. Jullie wisten het vast niet, maar ik leef hier in 2068. Nepalezen hebben besloten om eerder te beginnen met de jaartelling en als ik het goed heb gaan we bijna de maand november in. Dus vriendelijke vrienden dat komt goed uit, ik verwacht de 3^e cadeaus, mijn voorkeur gaat uit naar asperges met zalm. Het mag, hoeft natuurlijk niet. En dan op de 30^e van april snoeihard Koninginnedag gevierd. Voordat ik het vergeet moet ik jullie daarvoor bedanken lieve lui, want op kosten van jullie belastingscenten heb ik mij subtiel kunnen volgieten met fijne biertjes en genoten van de zogenaamde ‘namaak' bitterbal. En hoe deze avond is ge-eindigd? Tsja, dat laat ik in het midden... Maar ik kan je vertellen dat het heerlijk was om weer eens een decadent zwembad in te duiken met mijn lieftallige medevrijwilligers.
Daarnaast ben ik deelgenoot en ooggetuige van de politieke omstandigheden in Nepal. Met regelmaat organiseren mijn prettige landgenoten strikes. Dat houd in dat alles, maar dan ook alles word gesloten (van winkels tot scholen en zelfs het openbaar vervoer doet vrolijk mee). Nepal heeft namelijk nu alweer een aantal jaar geen grondwet. Voor aankomende zaterdag heeft de huidige regering beloofd dat deze geschreven moet zijn. Maar hoogst waarschijnlijk gaat dat niet gebeuren. De spanning loopt deze dagen behoorlijk op en het is afwachten wat voor problemen er zaterdag zullen ontstaan. Er word zelfs gedreigd met een staking van maar liefst 28 dagen!
Verder geniet ik nog steeds na van de waanzinnige Annapurna trekking. Wat heb ik een bijzondere tijd mogen ervaren tussen de indrukwekkende bergen, wat voelde ik mij klein en kwetsbaar. Het landschap was een kunstwerk (ruim 150 watervallen, gebanjerd door vele riviertjes en jungle), ik mocht spelen als een klein kind in de sneeuw, we hebben de ijzig koude avonden steevast doorbracht voor het vuur in de eetkamers van de lodges met ons boek en dagboek, coachingslessen gegeven aan onze gids en drager ‘wat zijn mijn kwaliteiten en dromen'. Dit laatste was een vreselijk zware kluif voor ze met drie bijdehante tantes voor hun neus, arme mannen, maar wat hebben wij gelachen. Ze werden met de minuut verlegener, wat ons ertoe zette om nog weer een tandje dieper te gaan. Gnagna, prachtig projectje. En dan niet te vergeten het magische moment tijdens de trekking: op de top genieten, alleen en in stilte, letterlijk en figuurlijk van het hoogtepunt in mijn leven...

Naast het werken in het tehuis onderneem ik met de plaatselijke bussen (wat opzich al een feestje is) onvergetelijke uitstapjes naar Hindoeïstische tempels/ crematiegelegenheden en de vriendelijke Boeddhistische stoepa's. Erg indrukwekkend kan ik jullie vertellen! En dan niet te vergeten de prachtige, gekleurde gebedsvlaggetjes die je vrolijk tegemoet wapperen in de wind. Tsja, ik prijs mezelf nog steeds als een vreselijk gelukkig en dankbaar mensje. Ik ben overigens flink ziek geweest. En toen vierde Elles heust geen feestje hier in Bhaktapur. Ik heb een bacteriële (darm)infectie opgelopen. Na een bezoekje aan een typisch Nepalees ziekenhuis (volgens mijn begeleidster Maaike stonden mijn ogen op de ‘vluchtstand') en een flinke dosis antibiotica (ik wist niet dat artsen tegenwoordig 2 soorten voorschrijven) ben ik mijn bed ingedoken en gelukkig nu weer de oude. Het was een vreemd gevoel, ik voelde me voor even namelijk ‘Elles' niet meer. Mijn ogen stonden anders en zo voelde het ook. Voor het eerst tijdens mijn reis had ik graag een retourtje Hierden gedaan naar paps en mams... Goed om te ervaren dat het reizende leventje niet altijdvrolijkheid is.

Na het ‘ziek zijn' gaan mijn gedachten langzamerhand uit naar de tijd wanneer ik terug zal zijn in Nederland. Mijn fantasieën zijn vre-se-lijk druk in de weer met het inrichten van mijn toekomstige appartementje in de Jordaan. Oef, waar een mens in Nepal wel niet allemaal druk mee kan zijn. En vorige week stuurde moedertjelief een vacuture van een fantastische baan in Amsterdam. Nu, ik zal jullie eerlijk vertellen dat mijn grote vriendin dit 2 maanden geleden ABSOLUUT niet had moeten doen. Dan was ik vrijwel direct in opstand gekomen en had ik Nepal gevraagd om een strike te organiseren. Want ik moest en zou een jaar wegblijven van huis... En waar een tracking wel niet goed voor is. Veel nagedacht tussen die vreselijk hoge bergen en vele goede gesprekken gevoerd en adviezen ingewonnen bij mijn twee mede- musketiers. En dan komt er nu een privégedeelte wat ik normaliter voor mezelf houd: onder ons gezegd was ik een maand geleden bankroet ook wel Koos Geldloos. Dan kan je lachen, maar het was/is verre van grappig.
Een van de belangrijkste overwegingen om op 2 augustus terug te vliegen naar Nederland is dus het financiële plaatje. Daarnaast is het ook goed zo... Ik had 2 maanden geleden niet durven denken dat ik, Elles Brinkman, dit zou zeggen. Ik ben dankbaar dat ik een half jaar heb mogen reizen en intens van elke minuut heb mogen (en nog steeds) genieten. Dat is toch fantastisch! Mijn leventje is nog niet voorbij, het reizen hoeft per defenitie niet NU. Waar die allervriendelijkste slakkengids Ganga toch wel niet goed voor is. Hij moest eens weten dat hij een metafoor in het leven heeft geroepen wat mij heeft gebracht tot het besluit om in augustus terug te vliegen.

14 juni vertrek ik naar het betoverende Tibet, begin juli pak ik de bus naar India. En groot nieuws: de laatste 10 dagen voor mijn vertrek zal ik mijn aller- laatste wens in vervulling laten gaan en ga ik het klooster in. ZONDER Ipod, (dag) boek, telefoon en daarnaast heb ik voorwaarden ondertekend dat ik het andere geslacht met rust zal laten engeen goederen zal stelen.10 dagen lang mediteren, vegetarisch eten en luisteren wat die wijze knapen (monniken) mij te vertellen hebben...

Lieve lui, ik geniet nog steeds intens van jullie mooie en lievereacties, mails en allerlei andere vormen van berichtgeving! Ja, een dankbaar mens ben ik met zoveel leuke mensen om mij heen in Nederland.

Ik geef jullie allen een dikke kus!

...Melkthee, Aziatische geuren, tempels, Elles- Miss, Dal Bhaat...

Man, man. Het was een vlucht door vele tijdszones van ruim 27 uur! De spanning van een alleenstaande, blonde backpacker deed goed zijn werk nadat ik was geland in India. Daar stond ik voor de immigratiedienst: zonder boardingpas en zonder visum voor India. Ja, toen voelde ik mij een klein, kwetsbaar en blond ding. Ik werd overgedragen van medewerker op medewerker met de standaard tekst: ‘this women has big problems'. Goed, ik had mijn conclusie snel getrokken, ze hebben geen gevoel voor humor die Indiers. Sydney heeft me niet voor niets laten vliegen richting India en ik mag hopen dat jullie Indische landgenoten in Nederland correcte inlichtingen geven betreft visas. Dit heb ik naar schatting ruim 7 keer moeten uitleggen.
Na die beruchte 7e keer werd mijn paspoort ingenomen door een allervriendelijkste man aan wie ik vol naiviteit angstvallig vroeg of het allemaal goed zou komen(en geloof me, deze vraag kwam uit het diepste van mijn kwetsbare zieltje). Na een allerliefste, vertrouwelijke glimlach deelt hij mede dat ik ruim 6 uur moet wachten en we om half 5 in de vroege ochtendgloren een ‘date' hebben bij de douane en ik mijn paspoort terug krijg inclusief boardingpass. Jullie voelen het natuurlijk aankomen. Om half 5 was mijn vriend in geen velden en wegen te bekennen. Zoals ik al eerder heb benoemd, grapenmakers zijn het. Maar om half 5 snachts doe ik liever niet aan dit soort grappen. Om 6 uur kwam hij aanlopen en verontschuldigde zich dat hij een vre-se-lijk drukke nacht achter de rug had. Vooruit vriend, het is je vergeven, zolang ik mijn eigen vertrouwde identiteit weer in eigen handen heb, vind ik het allemaal prima.

Hoezee! Ruim 3,5 uur later stap ik met een gerust hart het vliegtuig uit en word ik op het vliegveld van Kathmandu onthaald door Joyce (eigenaresse van Suvadra: http://www.suvadra.com/)

Ha-lle-luja, het volgende deel van mijn avontuur gaat officieel van start. En jawel, het startschot vind plaats in het o zo fijne Bhaktapur (een plaatsje gelegen onder de hoofdstad Kathmandu).
...Kleine steegjes, de vele Hindoeistische en een sporadische Boeddhistische tempel, een gemoedelijke sfeer, kleurrijke bevolking, straten vol met afval, de begroeting Namaste (letterlijke betekenis: ik accepteer en respecteer de God in jouw) die mij continue om de oren vliegt en inmiddels ook standaard uit mijn mond voortvloeit, Aziatische geuren en een warm onthaal door de mensen van Suvadra... Een gevoel van thuiskomen.
Daarnaast werd ik direct vanaf dag 1 geconfronteerd met de directheid van de Nepalees. Volgens de kinderen lijk ik op Shiva -Hindoeistische Godin- vanwege de knot op mijn hoofd. Dit is volgens hen absoluut geen gezicht en de Didies (verzorgsters/ begeleidsters van de kinderen) zijn het hier absoluut mee eens. Jammer, want mijn trots was juist gestegen omdat het in Australie en NZ hip is om met een knot boven op het hoofd te lopen. Daarnaast vinden ze me te dik, en bedankt.

Wat een luxe: ik had mij ingesteld op niets en dan loop ik na een lange reis vanuit NZ een paleisje binnen, althans een Nepalees paleisje waar ik de komende maanden zal vertoeven. Een ruime kamer, een tweepersoonsbed, badkamer (inclusief warm water!) word gedeeld en dan ook nog eens een prachtig dakterras vol met nieuwschierige buur-kinderen. Dit had ik niet verwacht, althans ik had mezelf ingesteld op primitievere omstandigheden. Daarnaast heb ik ook nog eens het ‘voorrecht' dat boven mij een groot gezin woont die houden van een luidruchtig leven. Geen idée of ze ruzie maken, grappen vertellen of ervan houden om met spullen te gooien. Ik hoor eerlijk gezegd het verschil niet. Laten we het erop houden dat het er soms ‘hard' aan toe gaat op velerlei fronten zowel positief als negatief, maar ik had oprecht geen lievere buren kunnen wensen! Daarnaast elke dag een altaartje voor en boven de deur en afgelopen week vermengd met bloed en kippenveren, enorme bofkont die ik ben, wat wil de mens nog meer? Vader kwam ik afgelopen week in de trappengang tegen en zei op een strenge toon ‘I need to talk to you'. Oei, blijkbaar vind hij mijn uitstraling niet zo braaf of komt hier de mannelijke Nepalese autoritaire houding naar boven die ik normaliter in Nederland niet tolereer van de man?! Na een korte ondervraging gaf hij aan het leuk te vinden om te horen wie ik ben, maar hij had nu toch echt geen tijd voor een ‘goed' gesprek van man tot ... Westerling. Prima. Achteraf toch vreemd, Nepalezen schijnen namelijk meer ‘tijd' te hebben dan wij ‘gestresste/ drukke' Westerlingen (althans, laat ik qua drukte voor mezelf spreken).

Goed, ter zake. Ik ben hier natuurlijk om mijn handen uit de mouwen te steken voor Suvadra (zie weblog 11 februari jl.). En ik kan je nu al vertellen dat ik oneindig veel respect heb voor zowel Joyce als Krishna (Nepalese mede- eigenaar). Deze dame (en jawel dan praat ik over mezelf) heeft een aantal keren geroepen in een stoute kinderdroom om een kindertehuis op te gaan zetten in een land buiten Europa. Nu, niet dus. Eerst maar eens twee (waarschijnlijk meerdere malen) keer achter mijn oren krabben en dan heeeeeeeel diep nadenken. Kinderdromen zijn leuk, maar nu zie ik de realiteit onder de ogen. Het gaat niet vanzelf in een land waar de Westerse cultuur ondenkbaar is... (Word vervolgt)

Ik werk mee in het kindertehuis Swarga. Even voor alle duidelijkheid: Suvadra is de naam van de stichting en Swarga is de naam van het kindertehuis. In het kindertehuis wonen nu ongeveer 19 kinderen met een lichamelijke/ geestelijke beperking. Ik draai mee met de dagelijkse werkzaamheden in het kindertehuis. Door de kinderen en Didies ben ik omgetoverd tot ‘Elles- miss'. Geen idée wie heeft bedacht om ‘Miss' achter je naam te plaatsen, het klinkt iig leuk kan ik je vertellen. De ‘Didies' zijn de vaste medewerkers (verzorgster/begeleiding) in Swarga. Didie betekend letterlijk grote broer/zus. Hier in Swarga is het een grote familie en ik voel me vereerd dat ik daar de komende maanden deel uit mag maken.
Wanneer men een vrije dag heeft in Nepal word deze bestempeld als ‘holiday'. Klinkt erg goed dat ik elke week weer ‘vakantie' mag vieren, ik werk 5 dagen per week en op de dinsdag en woensdag vier ik mijn ‘holiday'. Bizar eigenlijk wat voor psychologische impact de betekenis kan hebben van een woord...
De kinderen van Swarga gaan 6 dagen per week naar school, dit betekent dat zij op de zaterdag hun ‘holiday' mogen vieren.
Zoals de meeste weten ben ik een ochtendmens in hart en nieren (ahum) en daarom heb ik het voorrecht dat ik om 6.00 uur in de ochtend start met mijn werkzaamheden. Dit betekend kinderen ondersteuning bieden bij het opstaan/ aankleden. Om 6.30 uur word er met alle kinderen in de keuken Chiya (melkthee met suiker) gedronken. Aansluitend krijgen ze hulp bij het maken van hun huiswerk. Om een voorbeeld te noemen mocht Elles het rekenwonder afgelopen week o.a. hulp bieden voor het examen Wiskunde. Angstvallig vroeg ik mezelf de afgelopen dagen af of ze het gehaald zouden hebben... Goed nieuws, bijna iedereen gaat door naar de volgende klas. Fantastisch! (geef mezelf nu ook heel stiekem achter de computer een schouderklopje, moet kunnen)

Om 7.30 uur eten we Dal Bhaat (bereid door de keuken- Didie) op mijn nuchtere Hollandse maag. Een fijne warme maaltijd, bestaande uit rijst, groenten, curry en linzensoep. Dit word gegeten met de rechterhand. Gebruik van de linkerhand is namelijk onbeleefd en ook nog eens onhygenisch. Trouw schuif ik vanaf heden met mijn rechterhand het voedsel naar binnen. En ik kan je vertellen of je het nu gelooft of niet, het went. Zowel de warme maaltijd in de vroege ochtend als eten met mijn hand. Heerlijk. Dat word straks afkicken in Nederland. Na de maaltijd worden de kinderen in hun schooluniform gehesen. En ik kan je vertellen dit is een hele activiteit. Niet iedereen is namelijk even snel. Het gekke is dat degene zonder arm of been nog het snelst zijn. Verder analyses hierover krijgen een vervolg. Om 16.00 uur worden de kinderen opgehaald van school en word het ochtendritueel herhaald. We drinken met elkaar Chiya, vervolgens huiswerk en tot slot word er wederom Dal Bhaat gegeten en is het aansluitend bedtijd voor de jongsten. Wederom een zware bevalling, want zelfredzaamheid staat voor deze kinderen hoog in het vaandel betreft toekomst...

Momenteel hebben de kinderen ‘holiday', vanwege een examenperiode vorige week. Dus we hebben een aantal lange werkdagen achter de rug. Maar het goede nieuws is dat er een groot deel van de kinderen is opgehaald om een paar dagen thuis door te brengen. En wat is het een groots feest om te worden opgehaald door je grote broer/ zus of ouder. Voor een aantal kinderen was de teleurstelling groot. Ze werden niet opgehaald vanwege desinteresse van de ouder of de familie heeft het te druk vanwege het Nepalese Nieuwjaar (een van de grootste en indrukwekkendste, Heilige festivals van Nepal) wat gisteren (zondag) is gestart en kunnen daarbij een beperkte zoon of dochter niet gebruiken.

Kinderen met een beperking worden in de loop der jaren langzamerhand meer geaccepteerd, maar Nepal is en blijft een Hindoeistisch land. De Hindoeisten geloven in reincarnatie en dit houd in dat wanneer er en zoon of dochter word geboren met een beperking hij/zij in een vorig leven een misdaad heeft begaan of zijn/haar familieleden niet deugen. Kortom voor de Nepalezen een goede reden om hun beperkte kind voor de buitenwereld af te sluiten of ergens achter te laten in bijv een ziekenhuis...

Ik geniet van elk kind, ieder op zijn of haar eigen manier. De insteek van Suvadra is dat we allemaal gelijk zijn. Ik bemerk dat de kinderen hier in een veilige omgeving worden grootgebracht waar ze zichzelf kunnen zijn. Ik vind het bijzonder om te zien hoe alle kinderen elkaar helpen en er voor elkaar zijn. De kinderen zorgen binnen Swarga dat je elkaars beperking moet zien als een zinvolle aanvulling. Althans dat is mijn intepretatie na twee weken te hebben meegedraaid. Naar mijn inziens een belangrijke basis waar het bij clienten binnen Nederlandse zorginstellingen nog wel eens aan schort! Natuurlijk maken de kinderen hier ook ruzie of zijn ze wel eens teleurgesteld in zichzelf of in de ander, maar daarvoor ben je kind/mens.

Aanomende dinsdag vertrek ik nogal onverwacht op tracking. Het is namelijk de komende weken de enige mogelijkheid om op tracking te gaan. Althans, ik kan nu voor 2 weken gemist worden in het kindertehuis, de daarop volgende periode niet meer en in juni is het tracking seizoen afgelopen. En Nepal is nu eenmaal het land van de trackings en ik kan het daarom niet over mijn hart verkrijgen om in juni Nepal te verlaten zonder een tracking te hebben gedaan. Dus hals over kop vertrek ik samen met twee andere Nederlandse vrijwilligers. En jawel we gaan voor 1,5 week DE Annapurna- tracking trotseren. Dus kom maar op met de reuzachtige Hymalaja!
Zoals eerder vermeld heb ik het Westerse wereldje achter mij gelaten. Dit betekend o.a. internet in een slakkengang en Nepal doet tevens een behoorlijk aantal keren per dag aan powercuts. Niet altijd even praktisch, maar het kent voornamelijk zijn sfeervolle momenten en dat betekend dat ik vele kaarsjes verslijt. Heerlijk!
Wat ik eigenlijk met bovenstaand stukje wil zeggen is dat ik mij op voorhand verontschuldig wanneer jullie enige tijd niets van mij horen.
Ondanks de andere leefomstandigheden (30 procent leeft onder de armoedegrens) geniet deze Westerse vrouw van het land, de mensen en het leven. Ja, Nepal is een bijzonder land vol magie en mysterie.

Ik zeg ‘namaste' en ik geef jullie een dikke zoen op afstand

(Nepalese tel. nummer: 00981360483)

Dromen

Tot nu toe vul ik mijn kostbare tijd met (weg) dromen. Klinkt misschien wat zoetsappig, maar dat is ook de bedoeling van deze afsluitende NZ- blog (snik!). En met zoetsappige verhalen is voor een keer niets mis, dus ik schakel mijn knop met ‘stoere verhalen vertellen' uit en ga mijn best doen om er een... 'zoetsappig' verhaal van te maken. Vaak lijkt mijn (reis) droom te mooi om waar te zijn. Maar daar zijn dromen voor: verdwalen en je afvragen of het realiteit is. Mijn droomwereld aan de andere kant van de aardbol wil ik graag met jullie delen. Daarom neem ik jullie (of je het nu leuk vind of niet) mee op droomreis door Nieuw Zeeland... (maak jullie borst maar nat en zorg vooral dat je niet in slaapt valt)

‘Mai i rangi ki a papa'
The land, the people, the spirit that binds
(Deze toepasselijke Maori wijsheid omschrijft mijn gevoel/binding met het land)

* Het was een reis vol met toevalligheden. En nee die bestaan niet. Ik kan concluderen dat ik NZ door en door ken. Het Zuider en Noordereiland heb ik van top tot teen mogen ervaren. We hebben onze laatste dagen doorgebracht in het Noordelijkste puntje van NZ: Island Bay. Onze laatste anderhalve week op het Noordereiland heeft ons vele kenmerken laten zien: kleurrijke landschappen, prachtige vulkanische grond, de vele natuurlijke spa's (opgewarmd door vulkanen), waaronder Hot water Beach. Hot water Beach is een strand wat is gelegen boven een vulkanische steen die nog steeds actief is. Dit resulteert in een kluitje toeristen, die hutje mutje als een malle gaten in de grond staan te spitten om zo hun eigen spa te creëren (wanneer je diep genoeg graaft kom je namelijk het opgewarmde ‘kokende' water tegen van de vulkaan). Wij (bouwvakkers in hart en nieren), hebben sierlijk met een schep in onze handen gestaan. Uiteindelijk doken we sneaky bij een ander de pool in (uiteraard wel met een vermoeid en bezweet gezicht, net echt). Dit leverde enorme hilariteit op en tevens een sociale gebeurtenis. Onze goddelijke lichamen staan op vele foto's en wij hebben ons prima weten te vermaken met een middagje mensen kijken die pijn en moeite doen om een gat in het zand te graven. Een dagtocht naar Cape Reinga mocht ook niet ontbreken met ons bezoek aan het Noordereiland. Dit is het noordelijkste puntje van het Noordereiland, een bijzondere plek waar de Pacific en Abel Tasman Sea samen komen. En niet te vergeten de mystiek van de Maori cultuur, waarvan een groot stuk historie te vinden is op het Noorder eiland.

* Aan 'adventure' ben ik de afgelopen 6 weken niets, maar dan ook niets tekort gekomen. Mijn sportiviteit is gevoed. Lichaam en geest zijn meer dan voldoende uitgedaagd: trackings door prachtige landschappen met als hoogtepunt de Tongariro tracking. En niet te vergeten het avontuur en de schoonheid die het Abel Tasman National Park heeft geboden: een helderblauwe zee, de mooiste plekjes op aarde: privé- ‘bounty'stranden die alleen in films voorkomen, decadent (lees: boterhammen met jam en pindakaas) lunchen op een privéstrandje (ja dat is ook deze backpacker gegund). Deze schoonheden hebben me veel kracht en positieve energie gegeven.
De Tongariro tracking is een van de waanzinnige trackings die ik ooit heb gemaakt. Het was zwaar en afzien. Het landschap was een kunstwerk of eigenlijk net een film. We liepen tussen enorme bergen en vulkanen, een kleurrijke gebeurtenis, ontroerend en tegelijkertijd uitputtend.

* Skydiven. Ja ik vind dat onze skydive avonturen een aparte alinea verdiend.
15,000 ft en ook nog eens gesprongen voor een koopje waar je in NL U tegen zegt. Once in a lifetime kan ik je vertellen. En het moment was onbeschrijfelijk. De kick was groots. Eerst boven de wolken rondgezweefd met een zonnetje die me toelachte. Toen het land in zicht kwam voelde ik mij letterlijk en figuurlijk zo vrij als een vogel. Voor mij een symbolisch moment om mijn ‘vrijheid' en het ‘loslaten van het Nederlandse leventje' eens letterlijk en figuurlijk onder handen te nemen door een sprong te wagen in het diepe.

* Onze vrouwelijke charmes hebben het uitstekend gedaan en die verdienen daarom ook een compliment. Geraffineerdheid stond de afgelopen 6 weken hoog in het vaandel. Het is geen eigenschap die ik in mijn opvoeding heb meegekregen, maar de genen van mijn lieftallige vader of was het misschien toch mijn moeder? kwamen goed van pas. We kunnen iig stellen dat we goed zijn in doelen behalen en deze was aan het begin van onze reis ‘gratis en netwerken'. En dat is ons deels enorm goed afgegaan (ik gebruik het woord deels, omdat het niet veel scheelt of ik sta in het rood). Ons motto resulteerde in hilarische situaties: hostels naar binnen sneaken om uitgebreid te douchen, kamperen met Ken net om de hoek van een camping en daar gebruik maken van de campingfaciliteiten. Ja een toneelrol is voor ons weggelegd met een hoofdrol voor onze vriend Ken, want hij wist zich goed schuil te houden in dit soort situaties. Kortom, dit alles getuigd van wijze vrouwen.

* Volgens de Maori's zijn ‘de mensen' het belangrijkste in de wereld. Nu kan ik mij daar geheel in vinden. We hebben er vele analyses op losgelaten. De wijsheid van de Maori's komt dagelijks terug in de vriendelijkheid van de locals. Bijzonder om deze openheid te mogen ervaren, dit resulteerde in een warm gevoel van welkom.

* Ken:
Op 18 maart hebben we met pijn in ons hart afscheid moeten nemen van ons vriendje. En dat was afzien. Hij heeft ons vrijheid gegeven en ons gebracht naar de mooiste plekjes van NZ. De laatste dag heeft Ken ons naar Auckland gereden. Of eigenlijk hebben wij Ken naar Auckland gereden. We kwamen namelijk terecht in een enorme regenbui waar ons vriendje een deel van zijn ruitenwissers verloor. Dit resulteerde in een enorm lawaai en met enorme krassen op de vooruit. En uiteraard kwamen we ook nog eens in de file wat resulteerde dat we keurig op tijd aankwamen, maar niet heus. We hebben Ken moeten achterlaten in de overweldigende stad Auckland. Een klap in mijn gezicht: weg vrijheid! Welkom drukte, benauwdheid en een beklemmend gevoel. De laatste 1,5 week in NZ hebben we afgelegd met het openbaar vervoer.

* Cadeautjes. Vele cadeautjes in NZ mogen ontvangen: decadente etentjes aan zee vergezeld door prachtige zonsopgangen, de heerlijke dinertje a la Rose, magische/ mysterieuze landschappen eigenlijk net kunstwerken die continue van kleur, vorm veranderen en daarmee voor een verrassing zorgen en een stukje ontroering. Het is ook een mooi cadeautje om te beseffen dat deze manier van leven bij mijn past. De uitdaging, genieten, afwisseling, vrijheid etc. Maar het beangstigd me ook. Hoe moet het wanneer ik straks weer terug kom in NL? Het reizen zorgt ervoor dat het vuurtje in mijn ziel blijf wakkeren of word aangewakkerd, maar hoe zorg ik dat het in NL blijft doorgloeien? Wie weet krijg ik hier nog antwoord op, of misschien ook niet... Vrijblijvende consulten die hierop het passende antwoord weten zijn altijd welkom.

* De aardbeving in Christchurch. De impact is voor mij groter dan verwacht. Een aardkorst/ scheur loopt dwars door NZ. Een dag voor de aardbeving vertrokken we. Ik besef dat we dankbaar mogen zijn. Dankbaarheid zijn vaak mijn gedachten over uitgegaan. De dagen na de aardbeving leef ik intens mee met de bevolking, dit koste energie en zette mij met beide op de grond en aan het nadenken over de kwetsbaarheid van de mens. En dan krijgen we op 11 maart een ongerust smsje van het thuisfront: pas op voor de vloedgolven uit Japan. In eerste instantie een geïrriteerde reactie, kom op zeg, Japan ligt aan de andere kant van de pacific en wij moeten oppassen?! De paniek slaat toe (we staan namelijk aan de kust) en we besluiten naar de MAC te rijden om het nieuws te kijken. Op beide tv's in de MAC staat rugby (belangrijkste sport van NZ). Nadat we angstvallig in onze pyjama vragen of de zender misschien op het nieuws mag, worden we met grote ogen aangekeken. We krijgen een kop thee met warme melk en er word een muziekzender opgezet (waarschijnlijk een gemoedelijk muziekje om de Dutchies tot rust te bedaren?!) Die nachten daarop vinden er angstige dromen plaats. Ik ben ontdaan en vraag me continue af hoe dit komt. Een bedrukkend en ungeheimlisch gevoel. De positieve energie in ons beide lijkt voor even ver weg te zijn. Blijkbaar zit er een angst van Christchurch toch nog in? Een confrontatie van kwetsbaarheid en machteloosheid. Wij mensen stellen eigen niets voor in vergelijking met de kracht van de natuur. Dankbaarheid overheerst deze dagen.

* 10 maart. De dag dat we afscheid hebben moeten nemen van het Zuidereiland. En ja, het afscheid verliep moeizaam. Afscheid nemen van een prachtig, heuvelachtig en mysterieus landschap, overvriendelijke locals en mooie herinneringen. En dan kom je aan op het Noordereiland. Het was een klap in het gezicht. Misschien niet voor te stellen, maar op het zuider eiland hebben we het grootste deel van onze tijd in de natuur doorgebracht en dan kom je in een stad, vlak landschap en ik begreep niet waar de mysterieusheid van het Zuidereiland was gebleven. Daardoor leek een groot verschil in bevolking. Het landschap van het Noordereiland lijkt nogal surrealistisch. De hoge bergen worde ingeruild voor baby- bergjes. Het landschap lijkt minder indrukwekkend. Na enige dagen kwam het ‘thuis' gevoel terug en ben ik ook het groene, vruchtbare, vulkanische landschap van het Noordereiland gaan waarderen met de vele (gratis) spa's waar onze tedere lichaampjes hun volledige rust hebben hervonden.

* Ook mijn maat ‘Tante Betje' (lees: Roos) verdiend een waardige afsluiting, tevens meteen het einde van mijn verhaal. Het is de afgelopen dagen op het Noordereiland druilerig weer. En vandaag het hoogtepunt: het komt met bakken uit de lucht. En dat zegt meer dan genoeg: NZ huilt om het vertrek van Roos. Het samenzijn met Roos heeft gezorgd voor een reis vol toevalligheden. Roos en ik. Dezelfde vrienden, wonen in dezelfde straat, doen trouw onze boodschappen bij Super de Boer en groeten elkaar vervolgens vriendelijk. Dan kom je erachter een week voordat Roos op haar wereld reis vertrekt dat we beide tegelijkertijd in NZ zijn. Impulsief als we zijn ontstaat het idee vanuit een grap om een camper te huren. En ja, het was het meer dan waard! Vriend Roos was een grote toevoeging aan mijn tijd in NZ. Prettig kan ik je vertellen en volkomen waanzinnig om een intens gevoel van verbondenheid te ervaren!

Morgen (zaterdag) vervolg ik om 7.00 uur mijn reis naar Nepal. Ik zeg NZ gedag en kijk enorm uit naar een nieuw avontuur.

Alle liefs!

Kiwi's en...

VERSLAPEN! Dit was (alweer 2 weken geleden)een perfecte start van mijn reisdag naar Nieuw Zeeland. Blijkbaarhebbende nachtenvan Sydney een magische werking op mijn biologische klok die de wekker niet heeft gewaardeerd enonbewust mij vingerheeft geleid naar de uitzetknop. En dan word je wakker gemaaktdooreen enormebrandweerman die naast mijn bed staat: 'Goodmorning my dear'. Bleek achteraf een brandweeroefening te zijn om 5.30 uur in de ochtend (schappelijke tijd, maar niet heus). Goed, paniek alom toen ik de tijd zag op mijn telefoon. Help, ik had ruim eenuuraangekleed en wel moeten zijn uitgecheckt. Kortom, een fijn begin van deze dag. Een enorme grap, want natuurlijk rijd er uitgerekend vandaag geen trein naar het vliegveld. Snelheidsduivel van nature, was ik uiteindelijk keurig op tijd op het vliegveld.

Wat een enorm vriendelijke mensen die Nieuw Zeelanders. Aangekomen op het vliegveld van Christchurch kregen zelfs mijn wandelschoenen en all starsvan de douane een flinke schoonmaakbeurt. Een paar uur later Roos toegejuicht toen ze de aankomsthal binnen kwam lopen. Hoezee, samen voor 5 weken het Nieuw Zeelandse avontuur tegemoet.
Vanaf het 1e momentvan samenzijnontstond spontaande doelstelling:'gratis en netwerken' (rug recht, borst vooruit en een allervriendelijkste glimlach zijn belangrijke ingredienten). Oke, het klinkt misschien bij sommigen wat goedkoop in de oren. Maar het doet het goed, want de eerste lift naar het centrum van Christchurch hadden we binnen no time voor elkaar, scheelt toch weer een pendelbus van ruim 20 dollar.
Christchurch viel mij ietwat tegen, waarschijnlijk zal het ook omschakeling/gewenning zijn geweest. We kwamen op het geweldige idee dat Christchurch wel iets weg heeft van Apeldoorn. Toch fijn dat de vertrouwde Veluwe mij op de voet blijft volgen.De conclusie die we hier beide uit trokken is dat we niet voor lang wilde blijven, maar het liefst zo snel mogelijk door wilde reizen richting het zuiden.Helaas hadden we een hostel geboekt voor 2 nachten, dus er zat niets anders op er het beste van te maken.Kamergenoot Janaus Deutschland maakte een hoop goed met zijn grote hondenhogen en wijze adviezen. Onze doelstellinghebben wedirectin de praktijk gebrachtde eerste avond in de kroeg. We hadden een niet afgesproken taakverdeling. Ik fixte gratis drank en Roos regelde een gratis trip van een local die ook niet bepaald verliefd was op de stad Christchurch en ons graag de andere facetten die het land bied ons wilde laten zien. En de verrassing was groots want local Rob verscheen tot onze verbazing in een grote, enorm oude legerjeep. Het leek een grap, maar nee. Hup, de jeep in en we hebben ons als ware Koninginnen laten rondrijden doorprachtigeheuvelachtige landschappen.

Onze plannen en verwachtingen besproken en hup met de club richting het zuiden met als eindbestemming Queenstown, natuurlijk hebben wij deze driedaagsetour liftend afgelegd.Een nogalopvallend gegeven isdat over het algemeen de oudere mensen zich over ons bekommerden. Onder 'oudere' versta ik mensen die met pensioen zijn, in hun jonge (jeugdige engrijsloze)jaren ook hebben gelift en waarvan minstens 2kinderenzijn geimmigreerd naarhet buitenland. En een terugkomende vraag tijdens iedere lift: 'Wat vinden jullie ouders van het feit dat jullie zijn gaan reizen?'. Heel aandoenlijk. Hoewel er is 1 uitzondering. Een vrachtwagenchauffeur met zijn stiefzoon. Klimmend en klauterend bestijgen we de truck. Na de vraag te hebben gesteld of hij vaker lifters meeneemt, komt er een smerige glimlach te voorschijn richting zijn stiefzoon en beide geven aan alleen 'mooie vrouwen' mee te nemen. Oke, ik druk mijn tas steviger in mijn schoot en blik op alert. Taalgebruik van deze vriend was nogal beperkt. Het woordje 'f*cking' viel gemiddeld 3 keer per minuut.

Tijdens het liften kwamen we terecht in een verlaten vissersdorp, Moeraki. In de middag deden we pogingen om het enige hostel te bereiken voor een reservering, maar het nummer was niet in gebruik (later bleek het niet eens meer te bestaan). Twee schattige oudjes die ons naar Moeraki wilde brengen, begrepen niet waarom we nu preciesnaar Moerakitoe wilde. Enkele vakantiehuizen, een pub en..... thats it. Het toeval wil dat er een mevrouw buiten haar auto uitlaad met boodschappen.We vragen haar naar een Youth Hostel. Laat ze nu net een schattig poppenhuisje hebben gekocht met uitzicht opzee, echt waanzin. EN laat dit schattige poppenhuisje ons nu maar 15 euro per nacht kosten. EN dan ook nog eens het poppenhuisje voor ons alleen inclusief badkamer en keuken. Ja, het leven is mooi.

Aangekomen in Queenstown vond er een ware overval plaats van Nederlanders. Neeeee, dit meen je niet. Ontvlucht je Nederland, staan ze in massale aantallen voor je neus, zo ook in het hostel. Bijgekomen van deze overval scheen het reuze mee te vallen en hebben we toch veel fun gehad met onze Nederlandse vrinden. Met een kolonie uit eten en de kroeg in, ach het heeft zo zijn charmes.In Queenstown hebben we ongeveer 4 dagen doorgebracht. O.a. bergen beklommen en rivieren getrotseerd middels abseilen, tokkelen envan rotsen afspringen/ afglijden. Heerlijk, daar doen we het voor!

In Queenstown hebben we onze besluiteloosheid betreft het huren/kopen van een auto/camper eens flink onder handen genomen. Na een week tientallen wijzeadviezen te hebben ingewonnen, vele auto's voor een mooi koopje (rond600 euro)kregen aangeboden,uiteindelijk het besluit genomen om jawel een camper te gaan huren. En het leven in de camper is een waar feestje. Na wat spookrijden en vliegende voorwerpen door de camper glijden we nu soepelover de heuvelachtige wegen. Slapen, wakker worden, ontbijten in de middle of nowhere met uizicht op zee, onbeschrijfbare lichaamsgeuren door de camper, ons eigen prutje koken (althans, kookheld Roos heeft deze taak op zich genomen)...
Elke dag blijf ik mij verwonderen en ontroerenover de schoonheid van dit land en hoeveel moois het reizen een mens kan bieden (de oeee's en de aaaaah'sglijden soepel en schel uit mond enweten niet van ophouden).Onze vriend (heeft de naam 'Ken' tot zich genomen) slurpt overigens wel enorm veel diesel, maar goed hij heeft het ook niet altijd makkelijk door dit bergachtige landschap. We overnachten in de leukste dorpjes aan zee, want we leggen momenteelonze route af langs de Westkust van het Zuider- Eiland. We bewandelen gletsjers, genieten van de natuuren gister een duik genomen in de zee. Vannacht hebben we overnacht in Westport. Wederom te vriendelijke buren. We hebben nog geen twee stappen uit de camper gezet en onze overvriendelijk buurvrouw komt met een grote Amerikaans glimlach tevoorschijn: 'Hi I am Fran' en voordat we iets kunnen zeggen komt haar man te voorschijn 'Hi I am Richard'. Hoe leuk.

Het is overduidelijk dat de herfst in aantocht is. Regen en kou nemen toe. Wij diehards blijven in hempjes lopen en zetten stug onze zonnebril op. Wie weet helpt het. Daarnaast liggen we in de nacht lepeltje-lepeltje als twee eskimos rillend van de kou... We hebben de luxe om met o.a. een dvd speler onze avonden te vullen met Lord of the Rings (Ook wel Lord of the Kringspieren, aldus Roos). Een belangrijke meerwaarde voor de ontwikkeling en eenwording met het land, want de film is voor een groot deel opgenomen inNZ. Een leuk gegeven is dat we vele voorvaders/ moeders ontmoeten. Elke local heeft wel een vader/moeder/opa/oma afkomstig uit Nederland. Ja, keer op keer ben ik trots op mijn held Abel Tasman.

We hebben nog 2 weken te gaan met onze vriend Ken (de camper). Via de westkust van het Zuidereiland rijden we richting het Noorden. Waarschijnlijk nemen we volgende week de boot richting het Noordereiland om aldaarrond tetouren. Op 26 maart neem ik het vliegtuig richting Nepal.

Lieve mensen, ik weet niet van ophouden om jullie te bedanken voor alle lieve berichtjes en e-mails. Mijn dank is groot. Mijn tel. nummer: 0220901152.

Liefs!

Alles is OK!

Ik komnet terugvan een etentje en de puben besef me dat ik NL op de hoogte moet stellen, want er maken zich blijkbaar meer mensen ongerust dan ik had verwacht...

Alles is oke, so dont worry about that.Het heeft zo moeten zijn: gister zijn Roos en ik al liftendvertrokken uit Christchurch richting het zuiden. Het maakt toch meer indruk dan ik had verwacht. Met name omdat we aldaar locals hebben ontmoet... Vanmorgenontving ikvan hen eenpaniekerig smsje watwe niet bepaald serieus namen. Vanmiddag in de autohoorden we definitief hetshockingnews en nam het dodental toe naarmate de tijd verstreek.We hebben contact gezocht met de locals, maar tevergeefs...

Weet in iedergeval dat het goed met ons gaat!

Liefs,

vanuit Queenstown

Sydney- most populous city in Australia

Nee, ik heb geen heimwee naar het Nederlandse. En nee,er dwalen ookgeen gedachtendoor mijn hoofd in de vorm van'waarom ben ikaan dit avontuur begonnen?'. Helaas moet ik een aantal van jullie teleurstellen, want ik ervaar juist het tegenovergestelde. Ik denk dat ik niet meer terugkeer naar Nederland, het backpackleventje bevalt mijgewoonweg te goed. Bij voorbaat excuus lieve mensen.Goed, ik moet natuurlijk niet te hard van stapel lopen (ben ik namelijk erg goed in).Waar hetop neer komtis dat ik eenfantastischetijd ervaaren het 'alleen' zijn me behoorlijkgoed af gaat...

Terug naar afgelopen zaterdag. Om 7.30 uur vertrok mijn vlucht naar Londen, nadat ik was uitgezwaaid door de liefste ouders. Toch een traantje weggepinkt, but that's part of the deal. Tot London wist een meneer naast mij continue mijn aandacht te trekken door te kuchen en vriendelijk te knikken (hij zou spontaan nekklachten opdoen). Vooruit, de oude man had ook wat aandacht nodig, dus ikverzette mijn zinnen engroette hem vriendelijk. Eenwat oudere zakenman,afkomstig uit Calafornie/ Los Angeles, wist zijn nieuwschierigheid niet te bedwingen envroeg zich af waarom ik 'alleen' in het vliegtuig zat. Waar hetgesprek uiteindelijk op neer kwam is dat hij voor 100 procent zeker wist dat ik zijn zoon erg aardig zou vinden. Oke, ik ben nog niet eens in Azie en dit soort grappen beginnen nu al. Gezegd dat wanneerschoonvader in spe mijn ticketbetaald en verblijf regelt ik het prima vind om een weekje te vertoeven in LosAngeles om zijn zoon te ontmoeten. Goed, deze opmerking/grapwerd niet gewaardeerd, eindeconversatie. VanafLondon door naar Sydney met een tussenstop in Singapore. Het vliegtuigvanuit Londen was nog niet opgestegen of ik lag al in een diepe slaap, een belangrijke bezigheid gedurende de gehele vlucht. De vliegmaatschappijQuantaswas zeer attent. Ze hebbengoed meewerkt aan hetvoorkomen van mijn jetlag.Ik zat namelijkNederlandse tijd om 14 uur in de middag aan de warme maaltijd enrond 15.30 uur ging het licht uit en speelden we (aldus de captain)met z'n allen een spelletje dat het 'nacht' was.Werkte prima moet ik zeggen.

Zondagavond aangekomen in Sydney klopte natuuuuurlijk mijn visum niet. En ja, dat kan alleen Elles overkomen. Met dank aan Worldticketcenter hadden ze alleen mijn 1e doopnaam doorgegeven. Ruim een half uur flink peentjes gezweeten afgevraagd waarommijn lieftallige ouders mij niet 1 doopnaam hadden kunnen geven?Toen kwam het verlossende antwoord dat alles oke was. Aangekomen in het hostel, rond 12 uurmijn snurkende mannelijke kamergenotenopgezocht en mijn bed ingedoken.

Sydneyis een heerlijke en gemoedelijke stad om te vertoeven.Bedenk ik mij ooitom te gaanemigreren, dan vertrek ik hoehet er nu naar uit zietnaar de o zo populaire stadSydney. Het duurde aan het begin van de weekeven voor ik mij wist over te geven aan het 'Sydney- leven'. Ik was namelijk geneigd om als een echte toerist betaamd binnen no time alle hot spots af te lopen. O.a.Sydneys Opera House, the Harbour Bridge, George street, The Botanic gardens, The Art Gallery etc. Klinkare onzin natuurlijk. Vanaf dat moment speelde het begrip 'tijd' geen rol meer.
Ikheb de afgelopen week bewustgeenwekker gezet, op het moment dat ik wakker werd nam ik in alle rust een douche en haalde mijnontbijt/lunch in de supermarkt, deze at ik vervolgens op in het Hydepark waar ik overigensdeze week veleuren heb doorgebracht. O.a. mensen kijken, Sydney- geuren opsnuiven, lezen, dagboek bijwerken en genieten. Na het hydepark vertrok ik steevastnaar de St. Marys Cathedral, stak een kaarsje aan en gingin alle rustin de banken zittenter verkoeling.Eind van demiddag ondernam ik een culturele activiteit waarna ik mijn dag afsloot in eencafetje met een kop koffie en een salade. Grappig om te zien dat ik deze stadop mijn manier eigenheb gemaakt om mij er thuis te voelen en dat ik een routine vond, zonder rekening te hoeven houden met een ander. Mijn weekje Sydney heb ik afgesloten met een (uiteraard) bezoek aan het o zo populaire strand: Bondi Beach. Wat een enorme tegenvaller. De bruingetinte surfdudes lager er inderdaad voor het oprapen, maar eerlijk gezegd dacht ik aan het strand van Katwijk aan Zee te liggen. Kortom, mijn trouwe vriend (?) Lonely Planet is niet bepaald eerlijk tegen me geweest. Hoewel een duik in de grote oceaan me enorm veel plezier deed.

Wat ik kan stellen is dat mijn geld er doorheen vliegt. Geen interessant nieuws misschien, maar ikvind het nogal wat dat ik 7 euromoet betalenvoor 1 biertje. (Een hele diepe zucht). Het Australische weer bevalt me erg goed. Elke dag tussen de 25 en 30 graden. In de ochtend bewolkt en in de middag breekt het zonnetje door. Afgelopen week vele mensen ontmoet, maar het zijn tot nu toe welvluchtige en oppervlakkige contacten. Er is hier overigens geen Nederlanderte bekennen. De Engelse, Amerikaanse, Japanse/Chinezebackpackers zijn in de meerderheid. Wat ik nogal opvallend vind is dat veel inwoners van Sydney Chinees of Japans zijn, laten we het houden op Aziaten. Eergister een student gevraagd hoedeze hordes Aziaten hierprecies terecht zijn gekomen. Hij vond het maar een rare vraag en gaf uiteindelijk aan dat zijn ouders China een 'shithole' (excuus voor het nogal heftigetaalgebruik) vondenen daarom het vliegtuig hebben gepakt naar Sydney.Vrijwel direct vroeg hij zich af of ik een racist was en daarnaast zei hij geirriteerd: Jullie hebben in Nederland toch ook gewoon immigranten?'.Met een vraagteken boven mijn hoofd ofik mijn vraag dan niet goed zou hebben vertaaldin het Engels,liet hij me nogal beduusdachter op een bankje voor Sydneys Opera House.Ik zal nog eens interesse tonen in mijn backpacklanden, het schiet natuurlijk zo niet op met mijn algemene ontwikkeling.

Morgenochtend om 9 uur (Australische tijd - het is hier 11 uur later), neem ik het vliegtuig naar New Zealand, Christchurch. Het was eerst mijn plan om aldaar te gaan liften of met het openbaar vervoer te reizen. Maar toen kwam de Utrechtse Roos op mijn pad. Ik ken Roos via via. Het leek ons tof planom een camper/ auto te huren/ kopen en rond te gaan trekken. Zoals jullie vast en zeker begrijpen kijk ik hier enorm naar uit. Ik vind het overigens nog steeds eenvreemde gewaarwordingdat ik nog een half jaar voor de boeg heb. Ik kan het me gewoonweg niet voorstellen. Een mooier vooruitzicht,kan ik mij nu niet bedenken...
Lieve lui, dank voor jullie lieve mails/ berichtjes/ reacties! Het is heerlijk omdeze te lezen aan de andere kant van de wereld.